1 April

Nog 7 dagen en dan vier ik het feest van een 22 jarige. Op dit moment ben ik 22 jaar en 3 dagen verwijderd van 1 April 1994.  1 April grappen kunnen me niet hard, gek, maf en creatief genoeg zijn. Lachen en verrast worden. Dat is voor mij zo hard nodig op die dag. Afgelopen vrijdag kwam niks voorbij. Geen goede grap, geen vette smile op mijn toet te bekennen en geen uitdagingen voor de boeg. De werkdag zat erop na 6 uurtjes gepieker, gesomber en verdriet. De pret ver voorbij ren ik naar huis om snel mijn hoofd leeg te maken met heerlijke bubbels en in goed gezelschap.

Restaurant Luitenant Cornelis wacht op ons. Het melkmeisje is eng. Ik staar naar haar. De melk wordt geschonken en de straal beweegt. Ik kan mijn ogen niet van die bewegende straal afhouden. Het wordt bijna obsessief. Snel word een rookpauze ingelast en ik, die al lang niet meer rookt, rook mee. De voetboogstraat is bezaait met toeristen die struikelen over patat die valt uit gele puntzakken. Ze  wiebelen van de grote hoeveelheden alkoholisch nat. De temperatuur buiten is heerlijk en na een fikse pauze gaan we weer naar binnen en bestijgen de trap. De prachtige ruimte hangt vol met nepkunst van Hollandse meesters. Nederland en met name Amsterdam en zijn roemruchte edoch rijke verleden. Nou deze Hollandse pot is stevig aan de prijs. Blut  maar met volle buikjes verlaten we het pand. Het afzakkertje op de dijk is snel genomen en we verlaten ook deze roemruchte dijk volkomen platzak. Ja 1 April mag wat kosten. De lach is verschenen van het bubbelmoment tot dat ook mijn licht uitgaat. Al is dat vroeg in de ochtend.

Ik luister “Candles” van Rufus Wainwright. De tekst beklijft en we hebben dezelfde ervaring met moeders. Het is geen fijn nummer en toch luister ik. Onbegrepen als kind  maar de situatie is uiteindelijk overwonnen.

Op 1 april 1994 werd ik verrast met de slechtse april grap ooit. 22 jaar en 3 dagen geleden. Na een ziekbed van bijna 3 jaar vond mijn moeder het welletjes en piepte er stilletjes tussenuit. Gewoon onaangekondigd in dat steriele ziekenhuisbed in Zwolle. Ze is de dood ingejaagd maar dat terzijde.

Ik ben dankbaar. Niet voor mijn opstandige gedrag als puber en jong volwassene, maar voor het feit van verwerken. Verwerken van de strijd in het gezin, de onbeholpen liefdeloosheid, niet kunnen uiten, laat staan communiceren. De ijskoude momenten, de stiltes, de lege gesprekken en het niet zijn begrepen. Dat heb ik haar vergeven. Vergeven door dankbaar te zijn. Ik herinner me nu alleen de mooie dingen die me zijn gegeven. Zo houd ik het vol. Alleen op 1 april wankel ik. Dan wankel ik heel even laat een traan en raak ik heel even van mijn apropos.

 Candles :   www.youtube.com/watch?v=GqjqjDihHTI

Amsterdam, 4 April 2016.