De keien glanzen, bloemetjesjurken trekken wespen aan waardoor de dames lijken te dansen en mijn gympen drogen in de zon. De koffie geurt en is geweldig sterk. De vlaaien zijn niet aan te slepen terwijl het terrasvolkje keuvelend de dag door komt. Mijn opgedroogde gympen trotseren de volgende stortbui en gaan de wijngaard die op 't programma staat niet halen. Ik föhn ze eerst maar eens droog. De zwaluwen fladderen in schichtige patronen over een kabbelend beekje en ik verwerk nog steeds de Döner kebab van gister.

Glooiend door het Vaalse landschap bereik ik de strakke entree van St. Martinus. Stan Beurskens zelve wacht ons op en al snel is alles druif en stok om me heen. De heuvels beklommen, de verhalen van het nieuwe voorspellen van het weer, actie, reactie, zoeken naar sulfietalternatieven en twee bijna buien verder gaat de route down hill.
De stokken op de 28 hectare liggen 5 graden uit het lood om de meeste zon te vangen.  De buien zullen op dit stuk niet gauw vallen, de is ligging perfect gekozen.  De hypermoderne  kelder is diep en na het afdalen van 3 verdiepingen  is het plaatje van de wijnmaker compleet. De proeverij vangt aan en verheugd neem ik met mijn tafelgenoten de eerste slok wijn van Nederlands bodem.  Al snel gieren de lach- kicks door de ruimte. Mijn tafelgenoten zijn na 3 test glazen al aan het brallen en ik kijk alleen maar verbaast. De wijn is verdorie superlekker. Die had ik niet aan zien komen.  De mooiste wijnen krijg ik niet te proeven, uitverkocht is  het commentaar.  De regen zet in, dames waggelen giegelend naar de auto zonder buit, de wijnglazen klinken op het terras en is welbesteed aan de buurtbewoners. Waardering alom en ik? Ja ik laad m’n kofferbak vol met dozen wit om weer af te zakken naar Valkenburg. Autootje  parkeren voor et hotel, hup de trein naar Maastricht en lekker dansen in de Pieter met vrienden.

Blij verheugd ben ik op vakantie in Nederland, zonnig en heerlijk ongekend Nederlands warm. De wijngaard in de buurt van Balkbrug geeft een wijnfeest en op Zondagmiddag sluit ik graag aan. Het bandje speelt zwoel, de wijn klinkt op hoge poot en de tuin stroomt gestaag vol. De masterclass begint en ik schuif leergierig aan aan  een ton voor 6. De ruimte is gewelf en al kletsend wachten we in spanning op Niek Beute ’s wijnbetoog.  Geinig om te weten dat hij sommelier is geweest bij Vermeer op de hoek van m’n stamkroegje. Ik ben geen fan van de kok maar heb wel een keer zijn keuken geprobeerd in de tijd dat Barbizon in de verbouwing zat.  Het prachtige  pop- up restaurant in de Olofskapel gaf de doorslag. Ja ik ging voor de ambiance en oké het eten was best te doen maar dat kwam mede door het lieve gezelschap waarin ik mocht verkeren.  Niek begint en wordt super enthousiast. Ik doe graag mee blijkt al snel. De wijnen worden beschreven als een goede of minder goede relatie. Hilarisch en menig stelletje kijkt elkaar lachend of bevestigend aan. Na de sessie ruim ik met de bediening de tafels af want ja we liepen echt wel een uur uit en de volgende groep stond al te popelen voor de  glazen deur. Met een karig flesje onder m’n arm loop ik het weiland weer in op zoek naar de auto. Zwolle wacht en een afzakker is snel genomen in de stamkroeg van mijn vrienden. Het is zes uur de kroeg is leeg Ik zetel me naast de eigenaar. Waar is Zwolle? Er is in 32 jaar niks veranderd. Je kan nog steeds een kanonskogel afschieten in de binnenstad zonder iemand te raken.

Na 2  wijntjes zak ik af naar mijn restaurantje op de botermarkt en met een smile op mijn toet ga ik hotelwaarts. Tenminste dat dacht ik tot ik et beugeltje in de oude mosterdmolen op mijn pad vond. Ja ik liep er onbewust rechtstreeks heen. Die kende ik immers nog van gister. Na  een onverwachts heerlijke kletspartij met de mannen aan de bar  ging de route rap  hotelwaarts om op maandagochtend met een noodvaart weer naar Amsterdam oftewel huiswaarts te keren. “Home sweet home”.

 September 2018.