Sax klanken en meer.

Chet Baker roert in mijn systeem en raakt een gevoelige snaar vandaag.

I fall in love too easily

I fall in love too fast
And I fall in love too terribly hard

I fall in love too fast
Way too fast, way too fast, too fast

De naweeën zijn begonnen. Na  weken droogstaan heb ik een avond gezondigd. Ik moet eerlijk bekennen, heerlijk was dat. Even een geweldige avond. En los ging ik. Rollend van de expositie in de Peter Klashorst galerie zo naar de Cotton club in waar een jonge god van amper 18, prachtige saxklanken de ruimte in schoot. Hij lijkt op Chet. Zijn haar, de trekken in zijn gezicht en de prachtige saxtonen al is  dat geen trompet. Een lichte verlegenheid in zijn ogen doen me denken aan de 18 jarige syl. Het is allemaal zo herkenbaar. Een geluksvloedgolf stroomt door mijn aderen, adembenemend. Samen met mijn jazzvrienden laat ik me vervoeren. We kletsen na en ja ik drink voorzichtig wijn. Ik ben voorzichtig. Voorzichtig en op mijn qui vivre. De mannelijke aandacht doet me goed na  weken eenzame opsluiting. De eerste stapjes zijn weer gezet. We gaan wat eten bij Thai Bird om vervolgens de dijk af te zakken richting tram.Eerst een afzakkertje.

De dubbele aandacht in de afzakkroeg doet me verstommen. Daar raak in van in de war. “Syl wat ben je stil”. Ik knik en lach, ja ik ben op mijn hoede. De kroeg loopt leeg en ik? Ik krijg langzaam mijn praatjes terug. De kust is veilig nu. In een compleet andere setting klimmen we de dijk weer op. De tram heb ik immers ruimschoots gemist en nu maakt het allemaal niks meer uit. We zetten het mandje op zijn kop en dansen de nacht uit.

De ochtend start brak. Mijn ogen kraken en ja mijn eerste kater dit jaar. De ijsklontjes in de wijn mochten niet baten. De sax maar ook trompetklanken galmen ook nu door de ruimte. Een kleine  Chet revival en de kater verdwijnt zo snel als gister de sneeuw voor de zon. De zon schijnt ook vandaag weer en de medicinale ga ik halen in de klets. RattleSnake train speelt en daar ga ik graag de deur voor uit.

Ik loop op de Oudezijdskolk. Eenmaal de hoek om zie ik het al. De ramen zijn beslagen en de kroeg schud op zijn wankele voegen. Ik open voorzichtig  de deur en een onwijs gave stem  komt me uitnodigend tegemoet. Ik zoen wat en zetel me  in de hoek. Op de derde rij  luister  en swing ik mee. 2 uur lang gaat het dak eraf en ik ben dankbaar. Wat is dit weer een overvloed van tekst. Toepasselijk? Ja met een hoofdletter J. Ik ga net op tijd weer weg. De kroeg roezemoest en op het hoogtepunt ben ik na 2 mediciaaltjes verstandig. De tram lonkt en ik stap gedwee in. De nacht is crispy koud en IJburg voelt goed. De tram zweeft over de rails en ik zweef mee. De stad vervaagt, wordt een schim en ik geloof weer in mezelf. De saxofoon klinkt zwoel bij thuiskomst. Een healty dose of make believe.

De Dijk,25 januari 2015.