Syl naar illusie

In mijn eerste levensjaar  die ik doorbracht onder de rook van Pernis,   kraakten een stel hippies het gebouw van de vrije gemeente aan de Weteringschans. Een hotelbestemming werd  zo mooi voorkomen.  Bijna 2 jaar oud was ik toen de deur van de omgebouwde ontmoetingsplek voor vrijdenkenden voor het eerst open ging voor  hippies en later meer creatief talent. Van de periode met veel naakt, magiërs, dia’s kijken en vreemde acts tot nu bijna  48 jaar verder in de tijd en ik betreed de ruimte. De ruimte oogt blauw. Liefhebbers druppelen gestaag binnen. Een bont gezelschap van geleerden, mystici, dichters en filosofen, zoals Spinoza, Vondel, Shakespeare, Dante,Thomas A. Kempis, Maarten Luther, Goethe, Socrates en Marcus Aurelius waren aanwezig in de gebrandschilderde ramen en ornamenten. De ramen beneden zijn nu voorzien van hedendaagse maatschappelijke thema’s. Ik denk niet dat het publiek vanavond daar mee bezig is. Ze komen immers net zoals mijn persoontje voor Janne Schra en band. Het feit dat ze in deze poptempel staat is de reden van mijn aanwezigheid. Voor ruimtes als Ziggo dome, waar Janne wellicht van mag dromen, krijg je mij de deur niet uit.

Bijna 25 jaar woon, werk en vertoef ik in Amsterdam. Niet voor niks, zoveel is zeker. Na de stinkschoorstenen van de Rotterdamse industrie, de aardskoude marinehaven in Den Helder, de stugge Zwolse boertjes, uitgaan en altijd vechten, de Dordrechtse koude gereformeerden waar men met pistolen zwaait in de disco was er voor mij maar een uitweg. De vrijhaven en plaats waar iedereen welkom is. Nou is er in die 25 jaar weinig over van de echte rafelrandjes van de stad maar wie goed oplet ziet nog wel mogelijkheden. Paradiso is wat dat betreft ook mee veranderd en eigenlijk is daar ook niet zo veel mis mee. Doe het licht uit, zet de spots aan. Zet de band klaar en laat de zaal vollopen tot ie zwart ziet. Geef die engelachtige dame een microfoon en met loepzuivere stem hoeft ze alleen maar de ruimte te vullen.

En de ruimte werd gevuld. Ik die niet zingen kan, zing uit volle borst “City” mee. De tekst raakt en daar hou ik van. Grif toegegeven het blijft mijn favoriet. Ponzo is een geweldige cd. De liedjes lijken luchtig maar de tekst doet anders vermoeden.  I’m a complex one, I know / Guided by my heart / Always bound to change direction / Why am I looking for more, while everything is good now. De rusteloosheid die ik zo graag met haar deel en het gekke van dat al? Het is helemaal niet nodig. Ik schud het maar niet van me af.    Als toetje van de avond komen de mannen van De Staat nog flink wat kracht bijzetten. Het dak moet er immers zoals altijd weer af. En dat ging ie. Everything I do O ooo oo, 2 drummers op het toneel meerdere gitaren, Torre Florim stuitert zoals hij dat alleen kan en Janne is pleite. Die begeeft zich even onder het publiek. De zaak van de andere kant bekijken. Onder luid applaus verschijnt ze weer ten toneel en maakt vervolgens de set af. Ik zit boordevol energie en verlaat de tempel. De nacht is prachtig. De stad leeft. De lampjes op het Leidseplein schijnen vrolijk en iedereen, ja iedereen lacht.

Amsterdam 20 maart 2015.

Foto Eric van Nieuwland.