Syl in mei.

De zon draait overuren maar krijgt de kou niet uit de lucht.  De stad is vergeven van de mensen. Flink doorstappen is er niet bij. De Felix Meritis doemt in de verte al op. Een prachtig pand op de Keizersgracht. De grote ramen en de Korintische zuilen vallen meteen op. De zon moet je zoeken, maar het is toch echt de “zon der verlichting”. Ik ga naar “Van de kaart”. Felix staat in de steigers en de voorkamer mag betreden worden als voorloper op de nieuwe functie die het gebouw na de verbouwing in 2017 zal krijgen. Elise laat haar tekeningen zien die te maken hebben met restaurants in Amsterdam. De ruimte stroom langzaam maar gestaag vol. Kinderen eten biologische ijsjes gemaakt op zonne-energie in een authentieke Italiaanse ijsmachine. We bestuderen alle tekeningen en raden de restaurants. Even een oeh als we bij de Shaffy tekening staan. Ja die is goed. Schuin opzij kijken we door de glazen ruit zo op de Shaffy  neonverlichting in  het pop up restaurant Staets, vernoemd naar de ontwerper van de Keizersgracht. Dat schept een band. De meeste restaurants die uitgebeeld worden ken ik wel echter eentje is speciaal. Dat is Worst in de Barentszstraat. Een wijncafé  met heerlijke worst op het menu, gewoon een brilliante combinatie.

Worst zit recht tegenover mijn oude huis op een grappig pleintje waar nu een gigantische wit  gespoten stalen tafel staat met een prachtig poolkleed. Willem Barentsz en Jacob van Heemskerck, die in 1596 een noordelijke doorgang naar Indië probeerden te vinden. Zij raakten vast in het ijs aan de noordoost-zijde van Nova Zembla en moesten daar bijna een jaar overwinteren in een huis dat ze bouwden van scheeps- en drijfhout.
In het patroon van ‘het kleed’ zijn talloze figuren verwerkt die in en rond ‘Het Behouden Huis’ een rol speelden: ijsberen, zeeleeuwen, herten, wolven, walvissen, vogels, sterren en een huis. Leuk voor buurtetentjes en wijntjes drinken denk ik zo.

 Ik mis het buurtje nog elke dag. In de tijd dat er nog een melk en kaasboertje, Miedema mijn groenteboertje, het sigarettenwinkeltje, de bakker en de slager op de hoek zaten. Eenmaal de auto nog gewoon voor de deur geparkeerd, werd ik al verwelkomd door de permanentjes die altijd uit het raam hingen. Oude besjes met grote spiegels naast het raam. Dat was onze buurtbewaking. Allemaal vergane glorie, ik kan wel janken. De coffeeshop was mijn buurman. ’t Hemeltje. Een hele lieve man die helaas vlak nadat we verhuisden werd neergeknald door Joost mag weten wat voor idiote drugsklant. Nou ik heb gehuild, heel hard ook. Elise  werkt bij Worst en  ja ik moet al jaren de wijnen komen proeven. Dat zal nu toch echt tijd worden. Lekker nostalgie snuiven. Rondje buurt wandelen om ook even Westerdok aan te doen bij Adelina en Steve. Daar zitten namelijk nog mijn oude buurtbewoners van 25 jaar geleden. Het cafeetje waar we zaten is niet meer. Het Brouwsel, Wilma, Bas en Bets. Ook vergane glorie, alle drie overleden, bah. Ik mis de gerookte paling.

Met Guy,  de barman ging ik nog wel eens op pad na sluiting van het Brouwsel. De sociëteit waar nu Westerdok zit was onze eindbestemming. Zo zeg, dat was best eng. Dirk de eigenaar had een gaatje in zijn keel en sprak raar. We konden kiezen gebakken schol of kip om weg te spoelen met een glas koud bier. De soos ging pas om middernacht open en je voelde, het is hier niet pluis. Alle maffiosi van de stad kwamen aan. Om zes uur stap ik op de bus, de halte tegenover de soos,  naar Sloterdijk om naar mijn werk te gaan. Komt een man de soos uit rennen zo hard als zijn wankele benen het toelaten. Later op de dag hoor ik dat hij in de gracht is verzopen. Nou laat me raden. Nee het was daar niet pluis. En om nog even bij de doden te blijven. De eerste dag dat ik de gedoogwoning in de Barentszstraat introk werd een man vermoord in de portiek even verderop. Mijn ouders in paniek natuurlijk. “Kind je moet ook niet in die grote enge stad gaan wonen”. Ach wat zal ik zeggen. Ik was alleen maar even van de kaart.

 Amsterdam 2 mei 2015. Felix in  de steigers, Elise van Iterson. "Van de Kaart"