Syl en jazz in Funchal.

De dag begint vroeg en klam. Rookwolken staan stil in de ruimte die zo benauwd is dat je geen sigaret hoeft op te steken. Dat doet me denken aan mijn ouderlijk huis. Roken als ketters en nooit een raampje open. Schiphol op zijn best. De eerste kletskoppen, stijf van de alcohol en stuiterend van de pillen verwelkomen me in deze benauwde ruimte. Hun gezwets tegen mensen wordt gewaardeerd met een zure glimlach en ik ga met mijn rug naar ze toezitten. Na 3 magere uurtjes slaap ben ik nog lang niet in welke kletsstemming ook.
Mijn eerste kleine glaasje maidera als welkom in visrestaurantje Gavio novo in rua Santa Maria kan ik zeker wel waarderen. Ik nestel me in de hoek. Driftig loopt de bediening rond en de maître loop te pochen met een enorme schaal vers gevangen vis. De eerste avond begint meer dan goed. De sfeer is top.

De ontbijtzaal kijkt uit op het strakke zwembad en de design bar. De grijze plaag scharrelt wat tussen de buffetten. Deze tent is relaxed en dat is precies wat ik nodig heb. De kok maakt vrolijk omeletten naar keuze, het toast apparaat draait overuren en ik drink heel veel goede koffie met verse sju. De champagne bewaar ik nog maar even voor zondag. Dat zal vast mijn medicinale worden.

3 jazz dagen in de stad en in het park. Ik koop nog net op tijd een kaartje voor vrijdag naar mijn gevoel de beste jazzavond. Ik verdom het om de bus te pakken en loop gewoon weer de 3 kilometertjes. Niet de Nederlandse, ons vlakke land, nee heuvel op en heuvel af en ja ik voel alle spieren in mijn benen al op de tweede dag. Dat werd weer eens tijd. Al die joggers en hardlopers op mijn route naar de stad Funchal laten mij een mietje voelen met die 5 kilometertjes op het o zo platte ijburg. De avond is jong en vlak voor hij valt loop ik naar het park. Het podium staat strak op een topplek in het veld. De achtergrond is de berg met de huizen van Funchal die langzaam kleurt. De lichtjes van de stad schitteren als sterren en vormen een prachtig nachtbehang. Het podium kleurt mee en Miguel Zenon speelt met zijn kwartet ritmes die ik nog nooit heb gehoord. De drummer is mijn held, niet te beschrijven hoe mooi vloeiend en ingewikkeld ritmisch hij de toon zet. De rest van het kwartet doet er rustig nog een schepje bovenop. Meer dan fantastisch klets ik met mijn buurman, zelf jazzcomponist, over de super ingewikkelde moves. Na afloop ben ik meer dan bekaf.

De bar is een mierenhoop en ik ga voor 2 glazen wijn. De pauze heb ik nodig om bij te komen van al dat geweld. Dan is de man uit Amerika aan de beurt met band. De gelikte Kurt Elling met zijn Frank Sinatra stem. Normaal hou ik daar echt wel van maar hij gedraagt zich als een megaster en zegt wel tien keer dat hij van ons houd. De drummer slaat hard en de bas wordt geplukt. Totaal geen diepgang en een enkeling loopt al weg. Ik ben te beleefd maar mijn buurman en ik hebben zeker de neiging.

Na afloop spreken we een ding af. Morgen weer zelfde plek rij 3 in het midden. Dit is beter dan North Sea jazz, relaxed in het park, niks geen rijen voor de deur en heerlijk buiten.
De bus naar de nachtjazz after session sla ik dit keer over. Morgen met zekerheid niet. Dan gaan we door in Scat. Dan ben ik beter voorbereid op nog latere uurtjes in de nacht. Maidera is op dag 2 niet alleen prachtig maar super gezellig swingend top!

Funchal, 3 juli 2015.