Boem is ho, Syl.

De tramhalte ziet zwart van de mensen. De IJburgse wind giert door mijn nieuwe jas. De zon schijnt gul op mijn litteken die ik niet ingesmeerd heb met factor 50, terwijl mijn zonnebril op de keukentafel ligt. Na 20 minuten wachten ben ik er al weer helemaal klaar mee en app alvast dat ik flink wat later kom. Hoe laat? Geen idee. De IJburgse wind kruipt in mijn botten en na een uur is mijn litteken zwartgeblakerd. Ik had de fiets kunnen pakken dat was ik al lang op locatie geweest. Dat durf ik stomweg nog niet. Als mijn life line 26 het opgeeft dan kom ik dit eiland niet af. De mensen om me heen mopperen, wiebelen ongeduldig en de negativiteit grijpt me bij de strot. Ik val zelfs bijna om. Misselijk dat ik ben wil ik nu  het liefst naar huis. Ik geef mezelf nog 2 minuten en ik hoor zuchten van opluchting om me heen. Daar komt in de verte beweging op het spoor. Ik stap in, moet staan en wordt vervolgens als een sardientje in blik platgedrukt tegen de ruit. Bij elke halte staan drommen mensen zich stom naar binnen te proppen. Ik sta klem en moet bijna kotsen. Bij elke halte wil ik eruit en elke keer praat ik mezelf moed in. Nog even volhouden Syl, je kan toch niet omvallen, daar is simpelweg geen plek voor.

Ik stap de tram uit en snak naar frisse lucht. Ik ga even leunen tegen de stationsmuur en blijf zo nog minstens 10 minuten bijkomen van een helse rit. Toeristen zijn vrolijk en lachen naar me. De mensen bij halte 26 lachen ook. Ze mogen naar huis na blijkt 2 uur wachten.  2 uur geleden botste lijn 26 tegen een vrachtwagen en je raad het nooit, ja op de voor mij zo beruchte plek voor het Barbizon NH.  Schade was er zeker. Een flinke deuk en een schram aan de zijkant van de tram, zo ook bij de vrachtwagen. Hoe ironisch, maar ze staan beide nog stevig op hun pootjes. Dit keer was er wel politie bij en de schade is keurig opgemaakt. Syl gaat weer eens uit voor het eerst op de vrijdag en toeval bestaat niet zeggen ze.

Mijn huiskamer is geduldig en ik schuif aan. Alle vrienden zijn al vertrokken en ik blijf een flink tijdje stil, kijk verdwaast om me heen tot de rust verstoord word door de man die naast me komt zitten. Ik beland in een idioot gesprek en versta werkelijk geen enkele zin. Is die man nu zo slim of zit er al te veel alcohol in?  Zijn muziek vragen snap ik wel. Bob Dylan ken ik ook. Ik geef hem een tip want ik kan het gewoon niet laten. De vergeten Bob is Rodriguez en de plaat heet Cold fact. Ik meld dat ik hem beter vind dan Bob zowel tekstueel als muzikaal. Hij luistert het nummer “I wonder” en ondertussen betaal ik de rekening. Ik kom er niet uit  met deze man. Hij luistert naar de tekst, zijn mond valt open. Hij kijkt me vragend aan en ik vertrek.

 Vrijdag 9 oktober 2015, 

Rodriguez, "I wonder" :   https://www.youtube.com/watch?v=t6bjqdll7DI