Syl en tegenwind

De wind giert als een malle en de regen klettert op de keien. De open haard is aan en er is geen enkele reden om naar buiten te gaan. Een echte zondag waar bankhangen centraal staat. De tv staat het hele weekend al non stop aan. Al mijn facebook contacten veranderen in Franse vlaggen en mijn Parijse kennissen en collega’s  melden dat ze veilig zijn. Ik vreet alle nieuwszenders en zap me een ongeluk van BBC world naar CNN hup door naar Nederland 1 en RTL 4 vervolgens TV5 monde,  Aljazeera en terug naar Ned 1 voor buitenhof waar Amos Oz me even flink bij de kloten heeft. Ik ren naar de computer en bestel meteen “Judas” Zo, nu ben ik bekaf. De tv moet uit de computer ook nadat ik snel nog even de evenementen check. Ik trek mijn stoute schoenen aan en besluit toch mijn 5 kilometers te lopen naar Westerdok en terug. Zondagmiddag blues in plaats van de geijkte jazz. En blues werd het.

Met de wind in de rug loop ik langs centraal en verbaas me niet over de hoeveelheid agenten die staan bij de ingangen. De wind voert me rap over het Westerdok en ik verbaas me over het prachtig contrast. Hoge superstrakke nieuwbouw aan mijn rechterzijde, de recalcitrant ogende woonboten en dan de mooie klok- en trapgeveltjes die de zandhoek sieren aan de overkant. De diversiteit maakt me vrolijk en ik vlieg het resterende stukje naar Adelina. De kroeg oogt vol met vrolijkerts en ik word begroet met een lachende goedemiddag. Ik groet terug en zetel me aan de bar. De band checked sound en ik mag een wijntje van mezelf. Het is 5 uur. Ben  en Scott zijn er klaar voor. Ik word nog even voorgesteld en dan tot overmaat van ramp staat de groep en masse op om te vertrekken naar de Escape room. Escape room? Ja out of the box denken met je collega’s om zo snel mogelijk de ruimte te kunnen verlaten. Nu ook op de Veemkade. Ik zucht en ben eventjes alleen. Een privé concert van korte duur. Daar komen de jongens van het huiskamerconcert in de silodam aan.  ik ben bij ze thuis geweest toen Jan donkers en band optrad, “Get your kicks on route 66” echt een  supergeweldige beleving van bijna 4000 km asfalt.  Jan vertelt, de band speelt en de beamer schiet plaatjes op een projectiescherm, in twee delen welteverstaan.

 Ben Arnold verteld vanmiddag zijn verhaal. Hij komt dit weekend net uit Parijs, heeft gespeeld na de aanslag voor een volle zaal en is enorm onder de indruk. Ik kwam naar Westerdok om even te vergeten maar er is geen ontsnappen aan. Scott Bricklin zingt prachtig. Ben volgt rauw. Met mijn ogen dicht klinkt “Detroit people” als Randy Newman en ik denk aan “I don’t like short people” waar discriminatie mooi op de hak word genomen. Newman is met de dood bedreigd, het liedje werd niet meer gedraaid in Boston en de humor niet begrepen door menig Amerikaan. Hoe ironisch het bereiken van de  top 2 in de billboard hot 100 en bijna een miljoen singles verkocht.  Na menig nummer en vooral de tekst  “the more things change” verlaat ik het dok. De blues neem ik mee en ik vecht tegen de wind  die beukt om mijn kop, om na 2,5 km wandelen rijker en veilig thuis te komen.

The more things change"

https://www.youtube.com/watch?v=T5kbSG-Rpwk&list=PLXwWNmLt845WkcRNmvgrdkZlPmhlqiED3

 Ben Arnold and Scott Bricklin  Westerdok 15 november 2015.