Syl op pad

Vandaag sta ik gewoon op. Het voelt goed. De grapefruits worden in rap tempo geperst en de zon kiert gezellig tussen de wolken. Balkonhangdag  staat op de agenda. De logeerkatten gaan op ontdekkingsreis. De wind vleugt warm, vliegjes worden gevangen en de koffie gaat geurend van pret rap naar binnen.  Zo is het bedoeld en zo mag het elk weekend gaan. Uit en veilig thuis, feestjes en rustdagen, vrienden en kennissen, nieuwe mensen in mijn kring en afschrijven op zijn tijd. De energievreters ban ik langzaam uit mijn leven. Wat een rijkdom. 

Ik luister Afrikaanse jazz en vraag mijn Boedapestvrienden om wat te gaan drinken als ik zodadelijk die kant op kom. Na een volmondig  drie keer ja zijn alvast  3 avonden gevuld. De leukste barretjes en ruïne pubs worden gedeeld en de muziektentjes geboekt. De restaurants met Tokaji wijnen genieten mijn voorkeur en een lijst volgt later.  Ik zwelg bijna van geluk. Ja dat durf ik te zeggen en dat was vorig jaar de 14^e augustus wel even anders. Het ochtendziekenhuisontslag vergeet ik in ieder geval nooit meer weer, ook al ben ik mijn geheugen een paar uur kwijtgeraakt  op de grijze stoeptegels voor het Barbizon. 

De foto’s van gisteravond zet ik op facebook. De avond was echt memorabel. De witte dress code van vorig jaar heb ik niet gehaald en de boot ook niet. Ik lag immers te bed, maar de oranje dress code dit jaar  beviel me meer dan uitstekend en ja het jurkje was geleend. Ik ben fan van zwart. Mijn kledingkast puilt uit met zwarte jurkjes en shirtjes.  Het witte rokje hangt nog onaangeroerd sneu in de hoek. Misschien neem ik het kledingstuk wel mee naar Zuid Afrika. Zwart is daar nogal een ding. Het is warm bedoel ik. De zon schijnt elke dag hard en de lente gaat beginnen en ja op naar de zomer. Zou ik eindelijk een jaar niet depressief kunnen zijn? Een keer niet zwaar op de hand? Geen vallende blaadjes, regen, wind en witte gevoelloze vingers van de kou? De smile verschijnt nu nog harder op mijn toet. De vooruitzichten zijn meer dan goed. 

De komende 3 weken zijn kostbaar in Amsterdam. De agenda vult zich meer dan rap. Thuisblijfdagen worden steeds schaarser. De scheepskameel voor Januari heb ik in ieder geval alvast geboekt. Gister was ik genodigd om mee te gaan met vrienden en ik kon mezelf gewoon niet opdelen. Hoe graag ik dat ook wilde. Het marine terrein trekt me enorm. Ik denk dat het te maken heeft met marine dochter zijn. Nou ja na een hopelijk behouden Afrika vaart stel ik gewoon wat moois in het verschiet.  Een scheepskameel is trouwens een Nederlandse uitvinding. Drijvers die de boten de haven van Amsterdam over de ondiepe delen bij Pampus droegen. Het is gek dat dit ooit ook met echte kamelen is gedaan. Nou ja voor wat het waard is ik kick wel op zo een prachtige naam voor een restaurant wat alleen maar Duitse wijnen op de kaart heeft staan.

Amsterdam, zondag 14 augustus 2016.