Syl erop uit.

De parade in Amsterdam is begonnen, het vliegtuig wacht geduldig terwijl de druppels uiteenspatten op de enigzins opgewarmde tegels. De buren geven me een lift naar het vliegveld. De  voorruit beslaat en aanwijzingen  van de medebestuurder worden met ja beantwoord.  Een automatische pilot "ja" en erna een "jaha" als bevestiging dat alles is begrepen.

Het paleis is zoek. Geen rustmomentje aan mijn  favoriete krantentafel. Ik wandel in een omgetoverde schipholhal en vind boven Frames waar de tijd word gedood met jazz voor het oor, kunst uit het stedelijk  voor het oog en een chardonnay op poot. Ook de inwendige mens komt aan zijn trekken.
Het propellervliegtuigje brengt me snel naar een bestemming die ik nog niet ken. Eenmaal geland vlieg ik door de paspoort controle, pluk de veels te zware koffer van de band en spring in de enige vrije taxi. De rest van het vliegtuig is blijkbaar georganiseerd en neemt de bus. Een lange sliert mensen staat gedwee in de  rij bij de reisleiding on hun bus nummer te achterhalen. Die tijd heb ik gehad en stap in mijn vorm van vervoer.

Het is pikkedonker en we verstaan elkaars taal voor geen enkele millimeter.  Ik heb toch vertrouwen in deze vent en betaal de afgesproken prijs. Ik ga voor 2 euro extra in de boot en het boeit me niet. 8 of 10 euro ach, het feit dat ik niet eerst naar een pinautomaat hoef is ook weer veel waard. Het is immers al  half 9 en veilig kom ik aan in de villa. De koffer gooi ik de kamer in, pak een tas om en hup de weg  richting het meer is snel gevonden.

Het is 9 uur als ik neerplof aan het water in een veels te duur restaurant. Het boeit me niet en ik  neem een zeer late lunch . Carb zal het worden. Met handen en  voeten wordt enige uitleg verschaft. Dat ding komt uit het meer en ja zal wel karper zijn. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit ergens op een  kaart heb zien staan.  Alles best vindend, verorber ik de super verse vis in rap tempo.  De lichtjes aan de overkant tintelen. Ik zucht en jazz galmt in de verre verte. De stad stroomt leeg en het afzakkertje op het plein is Snel genomen. De mensen zijn relaxed en de opruimploeg loopt met rammelende kliko’s over de klinkers. Kinderen verzamelen en breken al spelend een rammelend podium af. De winkelstraat stroomt leeg alhoewel? Bijna nacht, de lichtjes op het terras gaan een voor een uit. Mijn terrasburen versta ik niet. Geen schreewende engelsen, geen dronkemansgedrag uit welk land dan ook, enkel een Nederlands gezin, de eigen bevolking en die van de omringende landen.    Dit is een mooi begin van een week helemaal niks hoeven en ook even  niets hoeven verstaan maar dan wel in positieve zin.
 
Ohrid, 15 augustus 2017