2017 begint beetje wankel

Lange houten tafels staan treurig buiten. Op een etend stelletje na is hier niemand die ze wil bezetten. De twijfel slaat toe echter vriendelijk wordt mij gevraagd: "table for one?"  Ik kan nauwelijks mijn lach bedwingen en schud ja. Ik kies een plekje met mijn rug naar de vreselijke parkeerplaatsen. In ruil daarvoor ben ik 7 tv-schermen rijker. Manchester - Liverpool speelt 18.00, over 3 uur dus en de geruchten gaan dat de dorpsbewoners hun huizen verruilen voor de pub. Zes jonge guppy’s van obers staan aan de zijlijn te niksen. Een van de jong bedienden stelt zich aan mij voor en introduceert een stagiaire. De zaak wordt ondertussen verbouwd. Stoelen en tafels gaan aan de kant en een reuzescherm wordt omlaag getrokken. Rechts kijk ik voetbal, in het midden golf en links van me een rugbywedstrijd. Vandaag zou ik naar de Race bar in Edenvale gaan met de Harley “gang” echter ik ben nog niet helemaal de oude. Van de kou met een sneeuwvlokje hier en daar naar minimaal 25 graden, de superlange zitreis en 2 nachten niet slapen vergen tol. Ik drink al dagen niet en toch was ik dizzy deze week, alsof ik te veel had gedronken. Kortom niet de beste start van mijn laatste en langste Afrika sessie.  Ik drink kleine slokjes mint en lemon water zonder ijs dit keer. Het voetbalcommentaar gaat op hard, de zaak stroomt gestaag vol en het bier is niet aan te slepen. De wedstrijd begint pas over 2 uur en het drinktempo ligt hoog. Ik snap de Afrikaanse voetbalfans van Engels komaf prima. Wat een geweldig excuus.

De hond van et stelletje, wat moeder en zoon blijkt te zijn, draait van verveling twee keer om de tafelpoot en zit vastgesnoerd. Slim is ie niet. De uitweg uit deze benarde situatie is ver zoek. Met al zijn hondenverstand bedenkt hij toch een oplossing. Kauwen maar en ik heb medelijden met het koord. Mam en zoon zien dit alles niet en kletsen en eten gestaag door. De hond kauwt of zijn leven er vanaf hangt en kijkt een stuk minder lief.

Ronald Koeman verschijnt in beeld terwijl op het veld ene Joel naar zijn hoofd grijpt. Everton - Manchester city en eerlijk onder ons? Het boeit me geen reet.  Ik kijk liever om me heen.  De obers staan weer aan de zijlijn, uitgeserveerd. Ze kijken mijn glas leeg. Ik kan geen water meer zien.  Tijd om te gaan want mijn lijf protesteert. Ik vang met liefde de 300 meter naar huis weer aan zei het niet dat ik snel ben afgeleid en besluit op de valreep uit eten te gaan.Niks zelf koken, de fut ontbreekt. Ik ga me sparen voor de komende week.
 Ja uit eten dat is net zo duur als zelf koken. De verleiding is groot echter de groentes ontbreken. Ik ga naar “The baron” het duurste restaurant in de buurt en wil per se een Thai green curry met rijst.  Ik hoef niet te vragen om pit. Dat zit in dit land wel goed. En nee al die megasteaks trek ik even niet meer. Menig man schiet me nu af. De steaks  van minimaal 300 gram tot een kilo zijn hier topkwaliteit, supermals en ja je mes als boter erdoorheen. Dan betaal je maar liefst een tientje. Na de rekening van 7,50 euro te hebben betaald  voor de curry, wat natuurlijk niet in verhouding is met de steak ga ik voldaan rechtstreeks naar huis. De koek is op, het licht gaat uit. Maandag een fris nieuw begin. Opgewekt en met nieuwe frisse moed ga ik nu pas 2017 in.

Gauteng, Bedfordview 15 jan, 2017