Syl op het perron

De muziek zwelt aan in het pikdonkere Amsterdam. De mensen die in grote getale langs de gracht staan zijn zeer bijzonder vandaag. Ze hebben 2 roodverlichte lampebolletjes op hun koppies en lachen en zingen de botenparade tegemoet. Amsterdam ligt er goed bij op dit uur van de dag. Het stemt mij gelukkig. Lachend loop ik ’t Smalle in en gelukkig in de hoek is een plaatsje vrij op de bank. Ik ga zitten, zucht en ja ik ben vroeg. Vandaag gaan we indirekt mooie mannen spotten onder het mom van een bezoek in Het Perron. Eerst even bijpraten, indrinken, sfeer snuiven en ja we kijken ook goed om ons heen. Wilma is ook vroeg. We hebben hetzelfde excuus. Thuis wachten tot de klok 8 slaat is een nutteloze bezigheid.

De rode lampjes komen nu ook binnen. Wat gezellig zo met z’n allen. De hoogblonde dame wil dat ene bier wat die man daar aan het tafeltje in de hoek drinkt. Het gokken begint. Grimbergen? Nee. Westmalle trippel? Nee. Verwarring bij de bierdrinker alom. Ach dan maar gewoon vragen, wat overigens in het Nederlands niet lukt. Een dwaze blik krijgt ze terug. In het Engels bemoeit nu de hele kroeg zich met het glaasje bier. Yes, it’s a Chouffe. Kabouterbier, dat past wel bij die rode lampjes stel ik me zo voor. Ze lacht en de heren om haar heen nog harder. Eindelijk kan de bestelling door. “Dorst” straalt van hun koude gezichten.

Bekenden komen binnen en leuke buurtbewoners zetelen zich om ons heen. Dat bedoelen we nou met mooie mannen. We stralen terwijl de tijd vliegt en ik word al snel toegesproken: “Syl het is al 9 uur we moeten rennen”. We zijn laat. Heel laat. Ik duw voorzichtig de deur van het pracht theatertje “het Perron” open en sta oog in oog met Philip. We zoenen en ik verontschuldig me. Hij was net bezig met het betreden van het toneel, al was het in gedachten. We rommelen wat met woorden en mogen gelukkig nog naar binnen, nog net van harte overigens. Ik zoen nog snel wat bekenden op mijn pad en dan ja, snel zitten naast nog meer kletskopgangers. Wat een entree, echter ik heb het gevoel dat we behoorlijk storen.

Philip betreedt het podiumpje en draait een werkelijk fantastische show. Grappige grappen en gevoelige liedjes verder breken we weer op uit deze mooie ambiance. Het theatertje mag klein zijn, het is werkelijk prachtig alleen de achtergrondverlichting al. Normaal zouden we wel rond blijven hangen, wat drinken enzo. Beiden willen we rap terug ieder om andere redenen. We gaan terug en zwaaien de deur van ’t Smalle weer open. Niemand meer, de teleurstelling is groot. We zetelen toch nog maar even voor een drankje en beraad. Daar komen 5 au pairs aanschuiven uit Nieuw Zeeland en de UK. De dames zijn zo knap en hebben ook nog eens slimme koppies. Ze spugen echter lelijke woorden op tafel met betrekking tot hun werk hier notabene in de prachtige Jordaan. De conclusie hebben we snel getrokken. Arme dames, wat hebben jullie een hondenbaan.

We spreken ze lieve zachte woorden toe alvorens de zaak te gaan verlaten. Ons indirekte doel voor ogen wandelen we langs de nu zo rustige gracht. We openen de deur met verve van Cafe Papeneiland, ook hier de ramen beslagen. Mijn adem stokt heel even in de keel als ik langs de trap naar de bar loop. Ik wil het liefst meteen door naar de kelder. Vluchten ofzo. We bestellen gauw wat nats en ik koel langzaamaan wat af. Ja hoor, al weer bekenden, zowel Wilma als ik. We vermaken ons kostelijk. Na enige tijd breken we toch maar op met pijn in mijn hart. We lopen de donkere nacht in. Aan alles komt een eind zo ook aan deze dag.

Philip Walkate in het Perron , 15 December 2012.