Syl naar Zitamade

De dag start vaag en met de nodige moed duw ik met onnodig geweld de bijzonder smalle deur van de Ooievaar open. Een “Hallo” in koor. Gedrieeen lopen we door naar de grote tafel en gaan zitten met overzicht. De eerste wijn klinkt weer eens op lange poot en we proosten met verstandige cola light. We kletsen en lachen meteen de oren van ons hoofd. Gek is dat. Het weekend lijkt soms een aangeschakelde rode zeedijk draad de laatste tijd. Voor mij tijd om rap te doorbreken, te beginnen na vandaag. De dag is ingedeeld, strak welliswaar met eerst de vrienden die langzaam binnenstromen in de Ooi. Gezellig en we lachen als snel wat. Ajax komt voorbij en zo ook de zonen van ons, bijna allemaal 18 jaar. De tennisleraar en de sjagrijn, de oude garde schuift schuifelend aan en jong en hip blijft uit op een enkeling na.

De klok slaat bijna half 4 en het is tijd om te gaan. Te gaan naar even verderop, een wandeling van precies 1 minuut naar Barbizon NH. Vanuit mijn stamcafees kijk je op de gevels van het hotel. van de Ooi tot aan de Klets. Nu mogen we NH van binnen bestuderen. Statig lopen we door de ronde draaideur. We passen niet. Marian helemaal achterop. We luisteren piano en een lieve mooie zachte stem zingt prachtig. We lopen door, ik zie bekenden. We zoenen, lachen, vrolijke kleuren en vrolijke gedachten die soms ook hardop worden verwoord. De koffie en thee voorbij staan we met velen te stralen in de prachtige hal, een enkeling kijkt strak. Ook dat heeft zijn charme. De muziek schalt uit de speakers. De modellen paraderen een choreografie zo prachtig. Waar moet ik kijken? Waar gaan die prachtige maar ook unieke kledingstukken heen aan mooie lijven? Ze mengen onder het publiek.

Dan zwelt de muziek en de show krijgt kracht. De modellen zijn vrienden van de dijk, maar dat zie je niet. Ze stralen en pronken prachtige kleurkrijke kleren. Het publiek klapt. Dan onverwacht mooie scenes. Witte naakten worden bedekt, handen geschud en dansjes gemaakt en ik? Ik lach in gedachten. Het maakt me vrolijk en dan.... dan ga ik heel even stuk. Ik krijg rode konen van het lange moois wat langs me loopt een prachtige mooie groene jas en even zo mooie ogen. Gelukkig Adele zet in “Skyfall” en haar openingszin: “This is the end, hold your breath and count to ten. Feel the earth move and then hear my heart burst again....” Ik kijk en zink weg. Ik zink weg in een bodemloze put.

Opgelucht loop ik buiten en ik koel wat af, tenminste? Ik doe een poging. Op naar meer, de nazit bij het Hofje van Wijs. We gaan allen aan de bubbles en mijn oog valt omhoog. Het bord en de teksten gevangen in gedachten, verslik ik me in het bubbelende nat, zo lief aangeboden. Wijsbier en Kopi Luwak. Ik heb net de film gekeken “The bucket list” nu ik dit schrijf. Ik verslik me in toevalligheden en sterf zo ook nog eens tienduizend doden.

We eten wat bij Kam Yin dan snel op naar ’t Mandje. Daar is het altijd dolle pret. We komen verkeerd binnen voor mijn gevoel en snel sluit ik de negatieve gedachten. Het wordt druk. De dames met hoed maken ons gek. We lachen, lachen zo hard, wat een hard gelach. Ik zie bekenden, lieve mensen en groet. Dan stokt de adem even in mijn keel en lijf. Dat gebeurt niet vaak. Ik koel af, ren naar buiten voor zover dat lukt. Gauw samenvattend deze middag zo mooi. Zita geweldig je kledinglijn en de volle aandacht op je prachtige creaties en pakken. Met dank aan Jan die heeft gezorgd voor een gestroomlijnd geheel. De vrienden van het stel die hielpen, de entourage eromheen. Ik snak naar adem. De avond valt en is mooi. Ik droom weg in dronken en drukke gedachten.

Mode show Zitamade 17 nov 2012 op de helft van de Zeedijk.