Syl gaat vandaag stemmen

De taxi rijdt vlot door de straten van Colombes. De bochten ruw genomen, schud ik alle kanten op. Zoals altijd vertrek ik op het laatste moment, computer nog in de hand en mijn hoofd nog vol vergadering. Ja, daar schieten we weer keurig, zoals altijd, de file in. Ik mag dat wel, op de een of andere manier. Noem het gewenning. Het is nu bijna 5 uur in de middag en ik moet zo ook nog naar het stembureau. Vandaag waren de koppen van Le Figaro en ook van de International Herald tribune niet mals over ons landje. “Dutch redirect anger, towards Europe.” De teneur van het stuk kan in een paar zinnen worden samengevat. Het debat gaat niet langer over de immigratie maar over de Eurozone. Niet langer over de positieve dingen die Europa kan brengen maar over de kosten die we voor onze kiezen krijgen. Kosten aan de landen die de boekhouding niet op orde hebben. Wij betalen keurig belasting en zij niet. De kiezers die niet kunnen kiezen. Niet meer de geijkte paden volgen. De helft van de bevolking is in de war. Waar in hemelsnaam op te stemmen? We voelen een iets legere portemonnee.

Ik loop de hal in van het vliegveld Charles de Gaulle. Jeetje wat is dit? Enorme oranje linten, gespannen midden in de hal en ja moet ik daar straks allemaal al slalommend doorheen? Charles de Gaulle is ineens enorm veranderd. Dat is wel even schrikken. Ik zoek vastigheid en vind al snel mijn kroeg/restaurant Maxim’s. De mensen zeggen weer eens beleeft hallo. Ik ken ze al zolang. Wat gek eigenlijk dat zelfs op een luchthaven je een band kan opbouwen met het barpersoneel, overigens strak in pak of met prachtig lang zwart schort. De haren strak in het vet en rondlopend met een blik, zo enorm arrogant. Ik mag dat wel. Terwijl ik hier aan de bar op een rode draaikruk met uitzicht op 2 gekke roze lampekapjes, vergenoegzaamd verder tik. Ik krijg mijn rekening voor mijn neus, mijn glas nog lang niet half leeg Ik wil nog niet weg maar oeps bijna half 6 en ja hoor wisseling van de wacht. Hij wil zijn fooi en zijn kas moet kloppen. Zo werkt dat hier. De obers, ieder voor zich.

Ik denk terug aan de afgelopen werkdagen. Het “ieder voor zich” gevoel kruipt door mijn gedachten en grijpt me indirect toch aan. 2 werelden kwamen de afgelopen dagen samen. Beide werkend voor hetzelfde bedrijf in hetzelfde land. Hoe bitter de omschrijving van de conclusie die moet worden getrokken. Aardig en open naar elkaar toe gedurende de dagen. Goede gesprekken en de beloftes tot delen, uitgesproken face to face. Lijdzaam denk ik aan de koude werkelijkheid die straks gaat volgen. “Nee, deze is van mij. Die mag jij niet hebben en deze krijg je niet. ” Ik voel me dubbel. Ik moet zo gaan stemmen. Ik weet nu al waar ik ook op stem, de beloftes worden gebroken. De consensus overheerst. Ik wil bijna zeggen: “ uiteraard, dat is ook zo.” Het echte leven is niet anders. Ik leg me er maar, nog voor ik mijn stem heb uitgebracht, moedeloos bij neer.

Parijs 12 Sept 2012