Syl in Nanterre Parijs.

Ik loop de bar binnen. Niet meer dan een kale lege ruimte met tegels op de vloer. Een bar waarvan je denkt: “Is hier wel wat te drinken?”. Alleen staplekken dat sowieso. De barman in wit smoezelig hemd, ligt met zijn hoofd op de bar. Ik weet niet zo goed wat ik moet denken. Dronken of gewoon moe? Ik zeg “bon soir” en hij schrikt zooo hard op. Ik zie hem denken: “Waar ben ik?” Echt een koude douche. Langzaam herstelt hij en ik krijg mijn wijntje, die ik bestel op mijn beste Frans. Ik word naar buiten gedirigeerd, dan weer wel. Persoonlijk schenkt hij het piepkleine glaasje in met het koude witte nat. Van tevoren even geverifieerd op standje droog of zoet. Mijn eerste slok is als een borrel, ik slurp uit het glas. Ik begeef me tussen de peukjes op de grond, bij de ingang streek ik neer. De leukste plek had ik zo gedacht. Overzicht. Overzicht over het plein, het einde van de winkelstraat in Nanterre, mij zo bekend. De straat heet : L.P. Louise Michel om precies te zijn. Tegenover Picard, Les Surgeles , de jonge jengelende kinderen krijgen snoep. Eten doen we hier om 19.30 nog niet. Zakjes chips op het terras met bier dat wel. Om de tijd te doden tot het avondspel.

Langzaam kom ik bij. De beurs “Maison Object“, interieurs en werkelijk alles “au naturel”. De flitsen beursgeluiden en ook af en toe de kleuren raken al snel in een vlakke onderstroom. De mensen op straat met stokbroden onder de arm, de Franse zender zendt voetbal USA-GER, en op dit moment 1-0. Het bulderende Franse commentaar van spannende voetbalmomenten, nee ik kom het terras nog niet af. De avond zwoel, de zon volop in actie en de mannen aan de bar bemoeien zich vast overal mee. Ik hoor ze luid, duidelijk en mopperend. De vrolijkheid is zoek. Ik, ik dwaal af in gedachten, een rustmoment, als voorbereiding op het geweld van morgen. Ik adem diep de zwoele avondlucht in en denk mooie lieve dingen. Wat kan de avond heerlijk zijn. Nanterre bijna als mijn eigen stad, mijn grootste barrière het gesproken woord. Het gemis van de prachtig mooie mensen. Ik geniet maar mis de dijk. Ik ben hier in Frankrijk niet echt een deelnemer, meer een observator, ik wil graag meedoen maar het lukt privé niet. Toch voel ik me ongelooflijk rijk.

Nanterre, 10 Sept 2012.