Zomaar een dag.

De vogels tjirpen vrolijk om me heen. De luchten zijn, als een pastel van een impressionist. Een waas van zonnig geel en olijk groen fietst mijn deur voorbij. De kinderstemmen in de verte klinken plezierig, er verschijnt een lach op mijn toet. De avond is nog jong en de gedachten staan op standje zacht. Daar zit ik met mijn lieve blik naar buiten gericht en de fijne gedachten, zachtjes kolkend van binnen. De woorden dansen lieve zinnen in mijn hoofd maar raken nauwelijks het papier. Geluidsloos komt nu ook de zwoele wind door de openstaande deuren naar binnen. Het voert me naar een onbekende stemming in mijn hoofd. Een glas bubbels op de sereen ogende tafel helpt me door de avond heen. De muziek zweeft lange lage noten. Relaxed en ongedwongen is de sfeer.

Het gevoel is ongekend en het geluk lijkt groot. De gedachten beginnen zich te stapelen en bereiken ongekende hoogtes. Eenmaal door het dak geklommen zijn de uitzichten nog even iets meer bijzonder. Het uitzicht in verte, zo divers en zo ongrijpbaar bloot. Blootgesteld aan de elementen zie ik daar ook heel in de verte, de zwarte keerzijde. Langzaam doemt het grijs, de verradelijke mist, sterker nog de donkere keerzijde van de dood, op uit het duister en het verdriet zo groot. Het verderf dat woekert het verdriet op de loer wordt vandaag besloten dat hier voorlopig geen ruimte voor zal zijn. Even rap als ik naar boven steeg daal ik snel neder. De stapel gedachtes rap omvergeworpen blijf ik hier heerlijk hangen. Zwevend hier en in het nu, de golven van geluk bevarend. De wind in de zeilen zolang als het duren mag. Ik geniet, blijf op koers en heb hoop.

Ijburg, aan tafel , 21.00 uur op 10 juli 2012