Syl gaat naar de diploma uitreiking op HLZ

De ochtend is jong. Zo voel ik me nu niet. Het werd weer eens laat gister, alvorens ik de Zeedijk af kwam rollen. Op een drafje haalde ik net de laatste tram. Het was een bijzonder aangename avond en het terras was goed bevolkt. De gezelligheid, de diepgang en even later ook de oppervlakkigheid volgden elkaar in rap tempo op. Door mooie mensen omringt ben ik in mijn element. Zo groot ook het contrast na een korte onrustige nacht. De vrije vrijdag start met een duizeling en al snel een diepe zucht. Ik eet wat, drink wat, nog wat meer koffie en ja ik besluit toch maar even te gaan hardlopen. De lucht boven het eiland is grauw en het IJmeer zelf is grauwer. Ik ben groggie en test mijn lichaam. Ik wandel en ren langs de zilvergrijze IJmeerlijn, onderwijl draait alles om me heen. Ik denk toch wel zeker te weten dat ik in een rechte lijn ren. Mijn spieren zijn slappe hap maar mijn drive is sterker dan ooit. Yes, weer een beetje langer en harder gelopen. Alle wijntjes van gister zijn opgebrand en omgezet in de energie die mij weer huiswaarts voert. De lucht klaart op en zo ook mijn hoofd.

De middagzon knipoogt als ik fris gewassen en met een ontspannen hoofd mijn dakterras oploop. Een lach verschijnt en ik voel me strak. Het wachten is begonnen. Enkele uren doden blijkt absoluut geen zware opgave. Ik klets wat met de buren, Rose Royce brult uit de speakers. Echte disco dat dan wel weer. Dat past wel bij de stemming waarin ik verkeer. Ik denk terug aan mijn examentijd. Er schiet me weinig te binnen. Ik heb het goed verstopt, verdrongen en nee, hoe hard ik ook probeer, er komt niets boven. Geen beelden, geen mensen, geen idee. Ik weet het echt niet meer. Des te spannender vandaag. Ik de trotse ouder en Thom weer een stap verder in zijn interne strijd tot volwassenheid. De messen pas op het laatst geslepen.

We dalen af naar de gymzaal onder het HLZ, prachtig ingericht voor het belangrijkste moment van het jaar 2012. De fine fleur van oud zuid ziet er werkelijk fantastisch uit. Wij familie en vrienden mogen al zitten. Ik kijk mijn ogen uit Prachtige vintage jurken, hakken zo hoog wat de dame in kwestie 10 cm langer maakt. De heren in pak, de schoenen gelakt en vooral de flitsen, de vele fotos maken deze show compleet. De rector spreekt. De 80 stoelen aan de zijlijn nog leeg. Dan het moment, ik krijg een brok in mijn keel. In een lange sliert galakrullen en jongensharenvet komen de geslaagden binnen. We klappen rap en overdovend hard. De geslaagden lachen en worden door de oorverdovende ontvangst deels in verlegenheid gebracht. Ik sta te trillen en de camera blijft waas.

Voor alle leerlingen een persoonlijke speech. Prachtig de verhalen zo individueel. Het plaatje mooie mensen wordt ook hier geschetst. Mooie interessante leerlingen, met anekdotes van gek meegemaakte dingen, maar ook het toekomstplaatje geschetst. Iets meer dan de helft gaat studeren, de rest weet nog niet wat. Die gaan eerst reizen, verre landen, ontwikkelingshulp en ook de vele eigen bedrijfjes nu al gestart. Nu mag Thom naar voren komen. Hij lacht en zijn houding is enigzins aangepast in waar hij bang voor is wat komen gaat.

Mevrouw Snijder begint: “Thom, je hebt het ons leraren niet makkelijk gemaakt. Je handschrift was werkelijk onleesbaar.”. Vervolgens werd voorgelezen uit Thom zijn dossier Hij moest een brief schrijven als straf en hopelijk als leermoment

Havo klas 3^E Augustus 2008:

“Hoe voorkom ik 10x eruit gestuurd te worden?

Ik was druk, best brutaal en niet bepaald op de achtergrond. Ik praatte veel en lachen daar kon ik ook wel wat van. Hoe ik dat ga aanpakken? Niet te veel grapjes meer maken waardoor ik en iedereen in een deuk lig. Want met mijn harde lach is het niet handig om tijdens de les in een deuk te liggen. Ook is het belangrijk dat als een leraar het niet met je eens is, dat je niet steeds met ze in discussie gaat, zeker niet het 7^de of 8^ste uur als ze al 6 stierende klassen hebben gehad. Dus al met al moet ik gewoon bij de les blijven, niet te veel praten en niet meer zo hard lachen. O ja en ook vooral Bas niet zoveel afleiden.”

Mevrouw Snijder vertelde vervolgens dat wellicht Thom zich wat verveelde in 3 Havo en door zijn gemiddelde 8 voor alle vakken mocht hij de sprong naar 4 VWO maken en zonder al te veel tegenslag zijn diploma in ontvangst mag nemen. De zaal maakte geluid. Ohhh dat is niet niks. Thom straalt en neemt de zoenen en zijn diploma in ontvangst. Ik straal en zie mijn trotse zoon op het podium staan. Hij lacht hard en komt het podium af. We kijken elkaar aan en ik traan.

29 Juni 2012 Hervormd Lyceum Zuid.