Syl is jarige job.

Het is net na middernacht. De klanken van gitaar, een goed glas wijn, hangen in de hangstoel en een dikke smile op mijn toet voeren me tot gelukzalige momenten deze nacht. Ja hoor daar komen ze: de felicitaties. Het was het wachten weer eens waard. Ik kus knuffel en vul de glazen nog maar eens bij. Thom speelt nu verzoekjes. Terwijl de ochtend nadert voel ik me als in een roes. Een heerlijke dat wel en een met zeer weinig slaap. Na wat ochtend koffies, facebook checkies, lieve telefoontjes, een heerlijk broodje roerei zalm en natuurlijk de eerste bubbles om een uur of vier ben ik zowaar de dag bijna door.

Nog even de vakantieweek die volgt volplannen. Het is maar 1 week maar toch kostbare tijd die gevuld kan worden met mooie bezigheden en hopelijk veel gelukzalige momenten. Daar ben ik wel op uit en zeker ook aan toe. Ik spreek met velen af. Etentjes, Utrecht, Foam bezoek, een concert en een live jazzradioprogramma in Westerpark op vrijdag. Zo, nog net 2 gaatjes overgehouden voor bezinning. De avond valt langzaam in.

We wandelen van centraal naar de Herenstraat. De route gaat langs het nieuwe pand van Lovefood vlakbij het Kattegat. Ons volgende culinaire doel, maar ja nog lang niet open. Het plakkaat op de deur zegt: “open end of spring”. Nou ja er zit niet anders op dan nog even wachten. Een ding is zeker ik ben fan van Jason Hartley alleen al om zijn eigenwijze, niet onopgemerkt gebleven stoere start van een nieuw eetconcept.! http://www.jasonslovefood.com . Na 4 jaar pop uppen in de stad, de plekken konden niet gek genoeg, heeft Jason deze prachtlocatie en de rust te pakken. Nou ja rust? Creatieve inspiratie en culinaire engelse hoogstandjes vallen ons vast en zeker ten deel. We lopen gauw verder.

De zon straalt over de gracht en ik straal mee. We lopen op het pand af nr. 14 welteverstaan. De gevel prachtig mooi met bovenin gekleurd glas in lood. De kleuren roze, paars, rood en oranje maken binnen tot een vrolijk, maar ook strak modern geheel. We stralen nu allebei en een dame neemt ietwat onwennig onze jassen aan. We worden naar de tafel geleid. De bediening blijft onwennig en kan de stroom mensen die rap na elkaar binnenkomen niet aan. We wachten rustig af zijn relaxed en na wat indringend kijken naar de jongste bediende mogen we aan het aperitief. Heerlijk glas mooie wijn. De menukaart is duidelijk. De 3 gangen gaat het worden en een optie voor dessert. Dat weet je van te voren gewoonweg nog niet.

In relaxed tempo eten we ook alle gangen van elkaar. We juichen van binnen, bij elke hap. Elk gerecht een ware onderneming. De krokante crêpe van rijstpapier met salade van pittige Balinese curry. Een waar wonder. Het lijkt wel kunst op het bord. De smaak zo zalig, we jubelen en onze ogen stralen pret. Dan de bangbang rendang salade met pittig Indonesisch rundvlees. Ik lik het bord in gedachten af. Het hoogtepunt van het tussengerecht is met stip een 10+ als dat al zou kunnen!! Het zijn niet de coquilles maar de saus waar deze in drijven. Het kaneelstokje als versiering geeft de smaaksensatie al aan. We zeuren en zaniken een stevig tijdje om het recept maar nee dat is het geheim van de chef. Het bordje moet vervolgens wel blijven staan en het brood ook. We zullen de hele avond zorgen dat we het recept met onze smaakpapillen ontrafelen. Daar zijn we best goed in. Volgende week ga ik dit hemels gerecht oefenen. Net zo lang tot ik em in de vingers heb. Al moet ik er voor terug naar MAX.

De zaak zit vol en een groep van 6 wil zonder reservering graag eten. Dat lukt niet behalve als wij verkassen naar voren. Dat wordt ons vriendelijk gevraagd. Daar komt de baas zelf. Ik lach en meld hem dat als we hem daar een plezier mee doen we wel willen verplaatsen. Hij is zichtbaar blij. Tassen jasje en nog zo wat verzamelend lopen we naar voren, overigens een veel betere plek. De bedienden nemen de glazen mee. We zitten en krijgen een glas van het huis. Meteen de duurste wijn. Zo, dat is niet kinderachtig. Thom zegt nee. Hij drinkt de hele avond al water. “Je hebt zeker al teveel gedronken de laatste dagen?”zegt de eigenaar gekscherend en meteen erachteraan: “die barbecue daar op et HLZ liep niet goed af” haha. Wij lachen niet. Onze gezichten betrekken. Thom reageert: “Daar was ik bij ja, dat is mijn school”. Nu betrekt het gezicht van de baas. Zichtbaar aangeslagen gaat hij richting keuken. Wij halen onze schouders op.

De derde gang wordt geserveerd. Schandalig lekker Ierse Angus steak zo mals en boterzacht . Elke hap smelt op de tong en de confit de canard prikkend door de knapperige kost valt ie zo mooi uitelkaar. Goddelijk gewoon. We eten verder in stilte.

Tijdens mijn toiletbezoek praat de baas uitvoerig met Thom. Het zat hem zo vreselijk dwars. Het was duidelijk een goed gesprek en Thom lacht. Wat een feest vandaag. Wat een ongelooflijk zalige tent. Thom durft dan ook het dessert nog aan : Max bananentaartje met kokosrumsausijs. Dan rest ons nog een verrassing. We krijgen een cocktail met bubbels van het huis. We praten over deze MAX smaaksensaties maar ook deze beleving zo op mijn verjaardag nog heel lang na. Zoveel is zeker.

12mei 2012