Syl gaat naar het cafe

Vrijdag is vaak een rare dag in de gemiddelde week. Vroeg op, hard werken, net nog even langer doorgaan dan gepland, met een smile op de toet naar huis rijden, verstandig nog even wat eten, uiteraard iets snels om vervolgens in een rap tempo naar de stad de spoeden. Gas terug nemen is onmogelijk. Het tempo op zo’n rare vrijdag ligt hoog de hele dag door en dat moet ook. Stel je besluit even op de bank te gaan hangen, een rustmomentje inbouwen, dan zijn daar zeker de gevolgen naar. Je zit zo lekker, wijntje erbij, beetje zappend voor de buis, lekker warm en gezellig weggedoken in de kussens en ach helemaal naar de tram lopen laat maar joh. Bankhangen is ook okay. Nee dan de spijt. De spijt die onherroepelijk komen gaat. Zaterdag sta je op, bah niets meegemaakt deze week goh wat een saai leven. Nee dat is niet een al te best idee.

Overdrijven echter is ook een vak. Ik ren naar de tram. Het laatste stuk zelfs heel erg hard, wie had dat gedacht. Ja zeg, ik moest deze wel even halen want vandaag gaan we samen op pad. De buuf van twee blokken verderop houdt lachend lijn 26 tegen met ogenschijnlijk groot gemak. Daar kan de bestuurder echt niet tegenop en wacht gelukkig lachend op mij. De buuf en ik gaan schuin zitten, lachen wat, praten wat en kijken naar een mopperende man die mobiel debiele dingen doet. Even verderop een vrouw die ons afluisterd en omdat we nogal komisch zijn, openhartig met ons meelacht. De rit is net lang genoeg om al het nodige te zeggen. De relaties, huizen en verhuizen, cake bakken, onze kids en zo nog wat. Zo bij de eindstreep op CS zie ik pas hoe vol de tram zit opgepakt. We lopen tegen de stroom in naar de klets en dat kleine stukje lopen levert weer prachtige snap shots op. Een lange dunne dame strak op de kruk voor de Ooievaar, ze lijkt wel een beeld van steen. De groepjes hangouderen bij cafe in “t Aepjen op de dijk. Biertje wijntje en harde gesprekken zo lijkt. We lopen vrolijk door en staan voor we het weten in de klets en tot onze grote schrik plek zat aan de bar en bijna niemand om ons heen. Mijn gezicht betrekt.

De avond komt laat opgang, maar op gang kwam ze, zoveel is zeker. Hordes mensen stromen binnen zo na de klok van acht. Prachtige mannen worden onderdeel van ons doen. Asbakje bietsen, biertje bestellen zij aan zij, schandalig lekkere worst uit Bochum met scherpe “senf” delen, hasj verhalen in pownews resumeren, IJburg komt ook binnen, Zaandam is al in the house en natuurlijk ook humoristische Peter en lieve Peer. Asbakje bietsen en zijn vriend gaan naar een tweelingenfeestje, 50 jaren jong. We willen best graag mee. Heerlijk we vermaken ons, echter al rap worden we ruw en abrupt gesplitst door de dame in wit. Hmmm das ook zowat. Zware verhalen vallen mij ten deel. Ik beur haar op uiteraard maar mijn stemming slaat gevaarlijk langzaam om. Langzaam is niet goed vandaag dat had ik al gezegd. De toon is gezet, ik blijf aardig ik drink wat meer lijkt het wel. Gelukkig, de redding nabij schuif ik na plasbezoek van de dame in wit weer aan bij de buuf en de even vrolijke mannen om haar heen. De lucht klaart op maar mijn buuf wil gaan. O nee, nee nu nog niet. Ik heb juist nu nog even nodig. Nou ja het geeft ook eigenlijk niet. Ik zwaai haar uit en blijf nog even langer. Net nog even langer dan gepland.

2 maart 2012 in de Kletskop op de Zeedijk