Syl in NYC 2 van 2

De ochtend breekt aan. Het is 6 uur en de prachtige pastels in de lucht kleuren de gebouwen in de skyline van Mid-Manhattan zwart. Dat in schil contrast met de inktzwarte nacht waar de gevels op oogniveau vrolijke neon kleuren knipogen naar de passanten. Niks mooiers dan opstaan, de nacht verplaatst in dag. Een heerlijk geurende koffie in piepschuim in de hand, de oren weggedoken in dikke sjaal, de frisse wind en neuzen rood, ja wij allen lopend in vlot tempo als een sliertje mieren naar de metro. Ieder voor zich, eigen gedachten, ondeelbaar de meest prachtige denkbare start van alles wat vandaag op stapel staat.

Ik voel me één met de massa. Eenmaal beland op de plek van de 3 daagse sessie met vele collega’s weer een onverschillig “hallo”. De één groet met meer verve: “hoe gaat het met je?”. “Met mij goed, dank je wel”. De schifting snel gemaakt nuttigen wij collega’s warme bagels met roomkaas. Veel koffie voor mij. Ik lijk wel verslaafd. Heerlijk Ik schud nog wat handen, stel me voor aan nog een handjevol nieuwkomers en lach enigzins gereserveerd. Inmiddels half acht de aftrap gegeven, 24 man om me heen, voel ik de energie komen en ben ik klaar voor wat komen gaat.

Alle 3 de dagen discussiëren we over alle belangrijke trends, de kleuren, groen, geel paars, rood, blauw bruin, orange en grijs spatten van het scherm in vele gedaantes. De energie vult de ruimte en we worden geraakt, vervoerd, ieder verwoord in zijn eigen taal. We stuiteren na de zoete snacks door de ruimte, weg alle barricades, grenzen vervagend. De creativiteit is niet te stuiten en ik stuiter vrolijk mee. Na 10 uur werken op dag 2 een break.

Het is 5 voor 6 de verplaatsbare wijnbar in de lobby is nog net open. De “die hearts” rennen naar de lift, welke zo traag gaat, maar liefst 16 verdiepingen omlaag. De tijdelijke bar slechts open voor 1 uur zit vol ontspannen gezichten. Mijn hoofd echter, zit vol met kleur en idee. De sessie van vandaag is klaar maar ik ojee, mijn hoofd zit er nog vol mee. Gelukkig een remedie voor 5 collega’s en mij. Heerlijk de eerste slok, het lijkt wel verslaving, maar nee. Het stopt de creatieve gedachten, even rust, even time-out.

Ik spreek mijn Amerikaanse collega’s nu van dichtbij. De stemmen niet meer zo verheven en de afstand verkleind met elke slok die ik neem van mijn wijn. Ik leer veel in korte tijd. We worden persoonlijk, o... dit schept zo’n band, mijn Engels wordt losjes, verhalen krijgen persoonlijke lading. Ik spreek een andere taal. De taal van persoonlijke gebeurtenissen en tot mijn vreugd, we verschillen niet zo veel van elkaar. De afstand bijna overwonnen breken we op. Tijd om te dineren, even naar boven opfrissen en de avond tegemoet.

De avond is strak. We lopen 12 blokken omhoog, in groepjes welliswaar. We naderen Blue Fin op Times Square. Een strijkje op de trap, zwoel en chique, mijn hart stoomt over van geluk. We eten voornamelijk vis, we lachen en leren elkaar nog beter kennen. De wijn met mate maar de verhalen op scherp, de mensen opgetekend, zo rollen we de avond door. Eenmaal weer buiten; wat een licht zo veel licht, het is 11 uur in de avond maar de energie spat van de gekleurde schermen. Ik wordt weer druk van binnen. Naar bed? Nee echt niet we gaan door. Het leven is inspirerend, verslavend en ik ben blij. Gelukkig ook een man of 6 met mij.

Ik nader een andere dimensie, zie geen toerist meer om me heen. De nacht ligt voor me en de taxi rijd voor, bij de pianobar “Don’t tell mama”. We stappen uit wachten op collega’s in taxi 2. Eenmaal gearriveerd duiken we de bar in. Hilarische momenten zijn ons ten deel. De dames van absolutely fabulous met hun “stolli bollies” maken me gek maar nog meer de gays om ons heen. Ik lach me een ongeluk, wat een pret. We doen nog een drankje en onze pianovriend speelt cabaret repertoire. Nu durf ik eindelijk, ik vraag mijn verzoekje, eerst gepast. “Judy Garland? Nee? Rufus Wainwright?” Geen antwoord. Het is stil, doodstil. Ik kijk niet meer. Dan zet hij in “Cigarettes and Chocolate milk, these are just a couple of my gravings....” Ik smelt smelt en smelt, zoals Rufus in zijn verhaal toen hij jong was zoals verteld op zijn Judy Garland cd. Het is 3 uur in de ochtend. Dag en nacht lopen door elkaar heen, maar een ding voor mij is volkomen zeker: De stad is nu ook mijn.

1, 2 ,3 Februari 2012 NYC