Syl in NYC 1 van 2

De kleuren geuren en geluiden van een stad bepalen de sfeer. Bakstenengrauw of beter zwart als roet van het vele verkeer. Veel glas, witte platen net geen punaisebouw, veel staal aluminium en goud. Het hart is gedompeld in schaduw, de neon schreeuwt in schril contrast. De avond zwart, gele strepen flitsen over de weg. Zo oogt het hart, het kloppende hart van deze stad. De onweerstaanbare geuren van eten, werkelijk alle werelddelen vertegenwoordigd. Echter ook de geur van nare luchtjes, komend uit de zijkant van de wolkenkrabbers of, geheel onverwacht, uit de roosters op de grond. Veel geel dat is hier nou eenmaal zo. Geel als badeendjes in een gigantische kuip met bubbels. De bubbels zijn fantastisch, als champagne zo lekker. De bubbelstad werkt, de stad heeft vaart, is constant in beweging, is ritmitsch een constante flow omhoog en eenmaal de rand bereikt uitelkaarspattend zinneprikkelend. De taxi’s werken zoals het hoort, even zwaaien en gegarandeerd een rit. Dag en nacht.

De lichtjes in de entree van het hotel doen warm aan op deze nog warmere januaridag. De muziek is lounge en sophisticated. Zo ongewoon en vaak veels te hard. De muziek op de 16^de is weer anders dan in de lift ernaartoe en weer anders dan in de winkels de restaurants of de bars. Gek eigenlijk, het is nergens stil. Oppassen nu want na 3 dagen wordt het een issue. De geluiden overstemmen, “Wat zeg je”? getver de eettafel is te lang gesprekspartners onverstaanbaar, lawaaidoof ik? oef…. ja ook zowat. Nee dan de metro tubes geweldig dan weer een drummer die drumt of zijn leven er vanaf hangt, de gitarist, chineesje dat keyboardles krijgt, de leraar met plastic zwaard, niet om te dreigen zoals aanvankelijk gedacht. Elke valse noot is een steek nee, haha.. Het speeldgoedje is bedoelt als ritmebox, indien de toetsen a-ritmisch worden beroerd door de onverschillig ogende 8 jarige. Al ritmisch tikkend word de kleine door paps begeleid. Dat was even schrikken… en dat in de meest veilige stad.

Ik beweeg me door de stad of liever ik beweeg mee met het stadste ritme. Mijn besef van tijd is weg. Dag en nacht als een vloeiende flow. Vriendelijke mensen op mijn pad, prachtige dames op veels te hoge hakken, de dikkerd die ook op mijn etage vertoeft, en niet te vergeten de kletsgrage man met hoed tijdens het ontbijt. Allen even aardig beleeft en alles met een glimlach omhuld. De positieve vibes blijven stromen in mijn bloed. Ik lach en straal de hele dag. Van Soho tot Greenwich, Meatpack district en van de Brooklyn bridge tot aan Williamsburg en terug. Ik zie alles door een roze getinte bril. Ik kijk en beschouw. Ik eet en wandel verder. Ik observeer en denk na. Ik voel en drink schandalig dure wijn. Ik lach en blijf lachen.

De metro’s razen door de buis, stappen we op of...? Is het de goede kant? Uptown, Downtown? Lekker is dat. Hoeveelste halte ook al weer? We kijken nonchalant, zal wel goed-komen-mentaliteit. Ons maak je niet gek. Das fijn we hoeven toch nog nergens écht te zijn. De mensen zijn divers en kijken nergens heen, staren naar de grond of lezen een boek. Dingdong, de metro weer uit. Snel, de deuren sluiten tot bijna dicht. Een klein stukje lopen en eenmaal weer boven; daar gaan we weer. Opnieuw de kaart uit de tas weer orienteren enehh, o ehhh laten we die kant eerst maar eens proberen. O ja we tellen af 34^ste straat 33^ste straat, we gaan goed. De lach verschijnt weer. We lachen harder want we weten het zeker. Tegen de tijd dat we vertrekken uit deze dynamische stad weten we feiloos de weg. De stad oppervlakkig? Ja tot nu toe wel, alles raast en wij razen mee. Zoals gezegd we raken de rand, zijn nog niet op de helft dat geeft goede moed. We zijn op weg om in te zinken. Ik heb nog niet geslapen, ben klaarwakker. Is dat goed?

NYC 29-30-31 Jan 2012.