Syl aan de bubbels enzo.

Het gebeurt niet vaak maar als het overkomt dan is het ook goed raak. Zo ook vandaag. Een seconde is nodig voor dit onbeschrijfelijke gevoel dat aanhoud voor onbepaalde tijd. Eén blik en de wervelwind raast dwars door de hormoonhuishouding heen. Een warme wind wel te verstaan. De eerste uiterlijke verschijnselen zijn niet fraai; rode konen en vlekken in de nek, een bezweet lijf en de wil om echt de volgende blik hardnekkig te mijden. Dat kan toch niet moeilijk zijn? Nou en of. Het wordt een zware dag.

De ribbenpijn speelt op. Elke vezel in mijn lijf is op dit moment gespannen. Hooggespannen en hoogspanning gaan hand in hand op dit moment. Hooggespannen de verwachting tot contact. 1^ste reactie? Juist dat begrijpt u goed; het tegenovergestelde, contact mijden. Yep dat ben ik. Hahaha wat een bangerd, hilarisch en weet je wat? We lachen harder dan ooit. We stellen ons aan en drinken prosecco uit kleine flesjes. Die smaakt trouwens verdomde goed. De medicinale van gister zullen we maar zeggen. Dames op oorlogspad. Het lachen houd aan ik kan niet meer, de ribbetjes spelen op maar van weggaan is geen sprake. De dames achter de bar zijn weer op dreef. Waar halen ze het vandaan. Het is echt te gek voor woorden. Mijn bubbelbuik zit vol en ik ga over op witte wijn, tenminste als wordt geschonken in een glas met pootje. Daar wordt moeite voor gedaan. Dat is fijn. Ook de prosecco glazen kwamen niet vanzelf. Die werden opgediept uit de donkere krochten onder de bar en onder het stof. Zoveel moeite voor ons, de glazen gepoetst en alles met een lach. Daar word ik ook warm van.

De jazznoten zweven weer rond. Loet is op dreef op trompet. De bas warme sound, driftig plukkend aan de snaren en de bassist met ogen dicht. We praten door de noten heen, hard en dat wordt prachtig afgestraft met een sssssssssshht, sssssssssshht. De bardame komt in aktie loop naar het eind van de toog : “heb je et tegen mij?” tettert ze terug naar ongetwijfeld een hele vaste klant. Haha …. Het toneelstukje dat volgt achter de bar is perfect , de dames zingen Bjork: “it’s oh so quiet” sssshht, ssssshht ze gebaren ieder het vingertje voor de mond. Het blijft natuurlijk niet bij die ene keer. Drama op en top en we lachen ons werkelijk een slag in de ronde. De vaste klant is nu angstvallig stil. Wij zijn druk en praten luidkeels. De muziek dendert door. Wat een geweldige afleiding van een mogelijke tweede blik van die ene man.

De middag verandert in avond. De ruimte loopt voller dan vol. De bubbels beginnen te werken. “Hee hallo” buurtvrienden, wat gezellig. Ik praat wat, drink wat, verschuif wat, lach nog wat en dan.. het moment van vertrek nadert, dat voel je. Alles zwakt af dus tijd om te gaan. Afscheid ja hoe doe je dat? Nou ik dacht gewoon door weg te lopen? Nee niet gewoon, natuurlijk niet, de hoogspanning is er nog niet af. Daar is ie dan, de tweede blik. Ik blik terug en we spreken zwevende woorden door de ruimte, te ver van elkaar verwijderd. De muziek overdondert echter een vette lach allebei op ons gezicht de blik laat niet los, duurt zeker een uur. Ik smelt. Ik krijg een grote warme hand en tollend van geluk verlaat ik de ruimte.

Cotton club, 14 Januari 2012