Syl de stad uit op pakjesavond.

Tegen de klok van vier en bijna Nederland uitgereden verschiet de lucht van kleur van lichtgrauw naar dreigend donkergrijs. De ruitenwissers zijn druk doende. Het natte asfalt stemt somber terwijl Belgie nog moet komen. Eenmaal de grens een flink stuk gepasseerd veranderd het wegdek plotsklaps in beton zo tussen Vlaanderen en Wallonie. De koplampen spiegelen in de plassen, auto’s passeren, ruitenwissers waaieren zo snel als kan en de lucht wordt langzaam zwart. De radio fladdert, radio 1 valt langzaam uit, een Vlaam neemt over, uiteraard moeilijk verstaanbaar. “Elio di Rupo en zijn nieuwe ministers” wordt aangekondigd. Na bijna anderhalf jaar een nieuwe regering. Zogezegd een delicaat Vlaams Waals machtsevenwicht. De Vlamingen en Franstaligen leveren ieder zes ministers maar ook vier Vlaamse en twee Waalse onderministers. Moeilijk te volgen maar het lijkt een ingewikkelde materie volgens de interviewster. Een uitgedijd kabinet, ook dat nog en dat om evenwicht te bewaren. En dan is het nu zaak dat di Ripo taalneutraal moet opereren. Dat wordt een spoedcursus Nederlands. De Waalse omroep neemt over, Frankrijk nadert al rap, de regen stopt.

De route gaat nu richting Callais de kolenbergen doemen op en de somberheid slaat toe. Wat een treurnis deze Franse uithoek. Eenmaal bij Bethune de peage afgerold rij ik op Gosnay aan alle huizen hebben hier de luiken toe. Het oogt desolaat en rap de luiken passerend ,rij ik de oprit van de Châtreuse op. Ik meld me bij de receptie van de spiksplinternieuwe Best Western Metairie en krijg te horen dat ik meteen weer kan vertrekken. Ik schijn een upgrade te hebben en slaap vannacht in het kasteeltje zelf. Achhh wat jammer nou. Krakende planken, krakkemikkige bedden en bonzende tikkende leidingen, vallen me weer ten deel. Ik wordt netjes naar de kamer gebracht, hotel op stand dat moge duidelijk zijn en eenmaal daar valt de ruimte allerzins mee. Dit is dus wel een heuse upgrade een echte suite zowaar. Alles is roze, het drukke behang met 18^de eeuwse schouwspel; dames in het park in allerlei standen. De streepjes roze behang van de zijmuur over het plafond doorgetrokken notabene, de gordijnen en het sprei exact in behang stijl gekopieerd. De hoogpolige roze vloerbedekking en dan de antieke kast, bovenop een borstbeeld in brons. Ik zwaai deze open en de moderne flat sceen komt tevoorschijn, overigens niet de kleinste. In de hoek de eethoek en de badkamer even verderop in de gang met badjas en slippers. Het zal wel goedkomen denk ik, het is etenstijd.

Ik word meegenomen naar boven en neergezet in de eenlingenhoek. Ik neem plaats in een chesterfield stoel en kijk uit op de verstokte boekenkast die inmiddels wel gevuld is met veel volumes sinds kort met echte kaften. Alle lampenkapjes staan scheef en schijnen geel licht. De ruimte is Engels koloniaals, Cubaans en een piepklein beetje Frans. De obers strak in pak een knik van herkenning en voor mij de Franse kaart. Ik kom hier al 11 jaar, reken in snel uit en zo ongeveer voor de 42 ste keer. De ruimte voelt huiskamer en de andere eenlingen om me heen lezen wat, klooien met hun mobiel en eten rap. Ik hoef nergens heen vanavond ik neem de tijd.

5 December 2011, Châtreuse & Le Vasco, Gosnay France