Syl breekt van binnen

Ik ben onverwachts plotsklaps in tranen en baan een weg door mijn gevoel. Nou, plotsklaps? Dat is niet helemaal waar. Eerst was er die brok, die enorme brok in mijn keel. Ik voel me ongemakkelijk, draai wat in de hangbank , onheil dreigt en ik kijk weg van de TV. Ja keihard reklame, overdonderd het pijnlijke wat komen gaat. Even rust in mijn hoofd, hersencellen hergroeperen, mijn haar wat fatsoenerend zit ik nu rechtop in mijn hangbank. Ik schiet uit positie, ga voor een glas water en neem onderweg wat zakdoekjes mee. De lucht klaart ietsje op.

De reklame voorbij wordt het beeld geschetst. Ik word als kijker meegevoerd. De nevel suist over de groene Groningse weide, in enkele seconden snerpend verkleurend naar grauw grijs. Een zanger, camera’s en Angela, in ben beland in the “voice real life” . De wereld eenmaal binnen in huis is lief , mijn buuf op de bank met de kleine op schoot zo zoet, mams ernaast de familie omringt. Het voelt warm, de klanken van gitaar en zang kleuren de ruimte aldaar , de een de ogen dicht de ander wijd open. Een lach en al snel een traan. Ik traan mee op de muzikale vlagen, flarden van vroeger komt boven. Dejavu.

De tijd verstomd, heeft verhard, deels verzacht en wat mij betreft ik heb er verder nooit meer over nagedacht. Dat was toen. Mijn ziel breekt op dit moment, wie had dat verwacht het moment zelf niet gekozen het overkomt. De tijd heelt zeker, 17 jaar, echter zo hard thuiskomen als vanavond had ik niet kunnen bevroeden. Het pakje zakdoeken inmiddels leeg komt mijn moeder even bij me binnen.

Woensdag 30 November 2011,  thuis zo rond de klok van 9