Syl staat buitenspel

De oude houten enigzins vervallen klapdeuren geven niet echt mee, de ruimte erachter is leeg op een enkele vaste klant na. Hoe schril het contrast zonnig mooi herfstweer buiten, de zaak donker de geur van verschraald bier, stoelen en tafels aan de kant, de ruimte kaal, bruin en leeg. De bassist arriveert. Zijn contrabas past nauwelijks door de onhandige klapdeurtjes. Dan de drummer met ingepakt slagwerk een vrolijk hallo naar de bardame. Liefhebbers vullen de ruimte welke meer kleur toont dan zo even.

De man, drie krukken naast mij, valt meteen op en niet alleen door zijn lengte. De bardame staat op scherp. We lachen gedrieen om vrolijke gebeurtenissen om ons heen. De Belg , een entree met verve, de klapdeurtjes trillen nog na, die op zijn beste Nederlands voor een euro gaarne wil wateren. Gesproken zo schoon en zo beleeft. De pinpassen die je hier van de vloer kan rapen, het telefoongesprek wat volgt : “Lieve schat wat is je pin code?”.We lachen om de toomleriaanse reactie van de bardame op de klanten. Ze heeft geen weet en dat maakt hilarisch. De eerste noten klinken nog wat onwennig doch snel dwepend. De ruimte verandert nu rap van kleur.

Ik dein mee kan niet stilzitten, prachige blue note jazz raakt me diep van binnen. Ik wordt vervoerd, ik blik naar de lange man drie krukken verder. Hij is druk in geprek vele vrouwen om hem heen. Ik luister nog harder. Gelukkig dat helpt... oohh wat prachtig. Ik zie de ruimte veranderen. De klanken raken het publiek wat binnen blijft stromen. Vele prachtige vrouwen op leeftijd dat wel. Ik voel me plotsklaps zo jong. Ik lach, de vibes komen aan, ik praat, dans maak vrienden, bestel nog een wijn en verdrink of liever ik zweef. Het leven is verrukkeluk.

Dan moet ik toch echt even achter de drummer langs naar de kleine ruimte. Na vier vijf of ... nou ja na wat wijntjes heb je dat zo. De ruimte achter is betegeld, schoon, hard, wit en zo koud. Ik maak haast, de klanken verstommen. Terug in de warmte ben ik beschouwend. De band improviseerd op scheurende wijze. Ik wordt benauwd. Het is benauwd. Drommen mensen, de noten bonzen. De snerpende gitaarsolo doet mijn hoofd verder tollen. Ik zoek contact, de lange mooie man, de vrienden die ik heb ontmoet. Het lukt me niet ik sta aan de zijlijn, niet langer deelnemer. Het wordt zwart en eenzaam om me heen. De noten dwingen me naar buiten en ik ga gedwee. Het is koud en donker deze herfstavond, de klapdeurtjes geven zowaar mee.

Zaterdag 26 November 2011, 16.00 uur

The Cotton club op de Nieuwmarkt.