Syl in paars

De kledingkast puilt uit met zwart. Roze is niet te vinden en de keuze valt op donkerpaars, dat komt nog het meest in de buurt. Een facebookcheck leert mij al snel dat ik niet de enige ben. Het zwarte anti Gay shirt is prachtig en provocerend, de Hema rookworsten een leuke vondst. Dapper loop ik, voor mij vroeg in ochtend, de dijk op. Ik lever een lang beloofd glas in bij de Ooievaar en zetel me  met een koude spa rood op het krukje wat vandaag dan wel weer buiten mag staan. Het is vroeg voor mijn doen.  Mijn sigarettenboertje draait nu al top. Hij mist een schandalig mooi electronic family feest. Dat is zuur. De dijk wordt geveegd en politie loopt stoer heen en weer. Helikopters cirkelen boven de stad en even krijg ik weer dat benauwde gevoel. Een angstflits die gelukkig alleen maar flitst en de rede in mij wint. Ik dacht heel even aan Orlando, Nice en Parijs, München laat ik er even buiten. Als ik straks het Vondelpark in loop richting het theater weet ik dan kan ik geen kant meer op. De looproute naar de Dam is geen probleem. De feestruimte op de Dam met een groot wit hek om ons heen benauwd in mijn hoofd. Gelukkig, het was een flits en vrijheid het grootste goed.

Dit angsflitsje wordt snel ontkracht door Ellie Lust. Ze opent de tentoonstelling “Fun and respect vanaf 1927”, in de Olofskapel. Prachtige foto’s uit de oude doos van Bet van Beeren en recenter werk van café ’t mandje op de Zeedijk. Ellie houdt het kort en deelt tevens mee dat het uiteraard veilig is in de stad. Als dat niet het geval zou zijn en een dreiging op komst dat was de Pride walk en zijn feestelijke festiviteiten al lang afgelast. Stiekem hoor ik de zaal opgelucht zuchten. Ellie vliegt weer naar het volgende interview. Wij klinken met een glas wijn op het leven om vervolgens de dijk ietsje af ze zakken.

Nu de club compleet is en de prachtige spontane speech van Amy Housewine is bezonken gaan we op zoek naar een taxi. Wij stappen achterin en Amy klimt naast de chauffeur. Ze is zo enorm op dreef dat ik mijn 20 minuten lachen op een dag alleen al in deze taxirit beleef. De chauffeur weet niet wat hem overkomt. Het is een lieve man en Amy benadrukt dat de klanten vandaag niet knapper gaan worden.  We stappen uit en Amy daalt neer. Drank is in zicht bij de schelp van het Vondelpark maar ja waar ik normaal 10 minuutjes over doe word met zijn allen toch echt een heel lang maar mooi uur. 60 fotoshoots verder op punthakjes van 12 centimeter, een zoete bedrieglijke suikerspinactie een doorzichtig kanten roze plu aankoop en na 2 regenboogvlaggen te hebben gescoord sta ik in de rij voor de bar. En wat voor een rij. Net op tijd vergeet ik het rietje niet, die is cruciaal vandaag.

Hutje mudje dansen we op vrolijke noten. Gare du Nord laat ons deinen en de zon draait op volle toeren mee. Mijn hemel wat is het druk en al zwetend banen we een weg naar voren. Anita Meijer krijgt de massa nog  harder in beweging  en we gillen kneiterhard de teksten mee. Iedereen lacht, iedereen voelt zich goed en we zoenen. Dat was hard nodig om een irritant pedant klein mannetje weg te werken. Die loopt de hele middag als een machohaan te kraaien naar een van ons. Daar is het vandaag de dag niet voor, lastig gevallen te worden. Beetje respect voor de vrouwen naar mannetje. Nee is nee en ik zeg het niet nog een keer.

Na de laatste noot van Anita start de wandeling naar de Dam. Het zweetweer houd niet op en ik geef de laatste slokken water weg aan de dorstigen onder ons. De grootste regenboogvlag ter wereld mag straks de Westerkerk sieren. De loop is prachtig en het ontroert me meer dan ik dacht. Wat is het toch fijn als iedereen gewoon zichzelf kan zijn. Zonder gezeik van de oordeelaars, andersdenkenden die zo nodig zieltjes moeten winnen, de jaloersen, de opdringere gasten die het woord nee niet verstaan, de vast in het geloof zittende bekrompenaars die uiteraard thuis gebleven zijn vandaag. Vanaf nu zou elke dag er een moeten zijn zoals vandaag. Dat is dan alvast een iets beter begin.

Roze Zaterdag, 23 juli  2016