Syl naar Parijs

Rue Francis de Croisset steken we over. De zon schijnt, de benzineprijs is laag €1,52 om precies te zijn en de sinaasappels kleuren prachtig oranje. Ik ruik de citrusvrucht door het raam van de warme taxi heen. De vloer onder de groentekraam ligt bezaaid met oranje schillen. Afgebladderde voorgevels schieten aan mijn linkerzij als schichten voorbij. De optocht met al die Parijse gedeukte, gekrenkte en lakbeschadigde vehikels de stad uit is begonnen. Vlot de hindernissen ontwijkend op de Boulevard Ornano, naderen we St Denis waar  afwisselend verval en strakke nieuwbouw hand in hand gaan. De peripherique is leeg en mijn maag inmiddels ook. De zon schijnt strak en ik kijk strak. Ik ben weer eens klaar voor de eenzame strijd. Na bijna een uur vertraging mis ik de ochtendsessie met verve.  Rustig blijven is het motto en dat gaat me op dit moment wonderwel goed af.

De rit terug is anders. De chauffeur is meer dan gemiddeld over de kook. Ik heb best vaak opgewonden standjes meegemaakt maar dit exemplaar slaat werkelijk alles. In gezelschap van een tierende maar opgefokte chauffeur poog in naar Gare du Nord te komen. Ik zeg je, dit is niet te doen en eigenlijk megagrappig. Auto’s claxonneren en niemand geeft elkaar ook maar 1 centimeter ruimte. Afstand houden is men vreemd de bijzonder gebaren over en weer helemaal niet. Als schokkend en bijna botsend rij ik door St Denis. Ik zie groen, geel en paars om vervolgens wit te eindigen. Even volhouden Syl want overgeven geeft meteen zo’n bruine smurriebende. Dat is niet jouw kleur.

Rue  la Chapelle is lang, heel lang vandaag. De avond valt en de lucht veranderd stapsgewijs van licht muisgrijs naar gedistingeerd donker. De lichtjes van de stad komen nu veel beter uit in dit Indiaas gebied. De Sumah’s en de Kamir’s volgen elkaar vlot op. Ik wil hier graag een paar uur dolend etend en pratend de avond doorzagen. Maar de taxi is onverbiddelijk en stevent recht op mijn doel af. Tenminste? Bijna 3 hits verder strijken we neer. De indiaase bevolking neemt het oversteken helaas niet zo nauw en gelukkig vallen er geen dooien. Ik strijk neer bij Aux Villes du Nord, Rue de Dunkerque.

Ik kijk de ogen uit mijn kassen en klets wat af met de klantenlokker. Hij krijgt een kop goed geurende koffie van de eerste bediende in dit etablissement. Zijn rode neus zal er vast van opknappen. De lichtjes ornamentaal gehangen aan de platformhal van het treinstation dansen, de voorbijgangers schuifelen, de taxi’s stromen en ik werk mijn bubbel-perrier gestaag naar binnen. Ik ga deze bruisende stad nu al weer verlaten. Het schrille contrast zo groot ga ik weer terug naar mijn vlakke land,  Le Pays-Bas.

 Paris, 9-10 Dec 2014