Syl gaat naar 3d vernissage

De dag is als kristal, een prismatische hemel fragiel en koud. IJle lucht voelt als een stekende pijn aan alle lijfelijke blote delen. De wolkjes adem dansen om mijn neus. De toegangspoort van West-Friesland roept. Syl gaat de stad uit, op een drafje weliswaar. De Amsterdamse grachten kleuren herfst, IJburg snapt het nog niet helemaal en de koeien ontbreken in het Noord Hollandse landschap. Ergens klopt iets niet. Daar kom ik vast vanzelf achter deze dag. De galerie in Alkmaar schijnt een warm welkom. De bubbels eenmaal aanvaart weet ik niet waar ik moet beginnen. Alles lijkt netjes geordend, mooi ruim opgezet en vele schilderijen die meteen mijn blik vangen, kijk ik mensen.  “Hoi Hans”, dikke zoenen en een voorstelrondje van Patty met de kunstenaar die ik vanaf internet zo heb bewonderd. Nu live, aanschouw ik zijn werk. Veel vragen heb ik niet. Al hoewel ik Bernard niet ken zegt mijn intuïtie,  “dat heeft toch geen zin”.

Ik loop minimaal vijf rondjes en word prachtig begeleid door de sax op de trap. De scheurende klanken vullen de schilderijen en beelden prachtig aan. Ik raak van slag. Linksom benader ik de Amstel en de Quai. Rechtsom nogmaals maar het lijkt zo anders? Stof heel veel opwaaiend stof en we kletsen een slag in de rondte. Afstand nemend zien we nog meer. De fietser met kind achterop. Het regent duidelijk op het schilderij. De schaduw  in de plassen verraad en gaandeweg word ik weer lekker druk in mijn kop. Hier ben ik voorlopig nog niet uitgekeken. Voor de zekerheid vullen we nog wel even de glazen. Ik verdrink rustig  in de bubbels en het driedimensionale schoon.

Hans spreekt mooie woorden over het werk van Bernard Wolff. Hij spreekt uit wat ik al wist. Vraag de kunstenaar niet zijn werk uit te leggen. Het is een levensstijl. Dat schept voor mij een band. Samen gaan de heren aan de slag tot mijn en ieders groot genoegen. Een mooie kop kleien. Beeldhouwen is een nettere benadering van de gebeurtenis maar ik vind het meer vormgeven. Erik-Jan zit met zijn markante gezicht model. Het wijntje zijn redding, zit hij nonchalant op een kruk en lacht een mooie brede lach. De heren zijn snel en schetsen samen de situatie. Nooit gedacht dat dat in duo kon.

De deuren doen niet mee. Ik mag het pand niet verlaten. Wat raar, of niet? Hmmmmmm ik ga weer op doorreis, zak weer af naar de grote stad. De eenzame landwegen verlatend doemen de stadse lichtjes weer op. De prinsengracht hoek brouwersgracht kleurt herfstbehang. De bootjes liggen onberoerd aan de kade als een spannend 3-d tafereel in een schilderij. Dan moet je trouwens wel goed kunnen kijken. IJburg doemt op maar nu van de andere kant. De mist wordt dik. De lichtjes vervagen en het prisma van kleuren dooft langzaam uit. Ik ben weer thuis, de dag zit er weer op.

30 November 2014

Vernissage Bernard de Wolff en Luc Peters.

http://www.galeriealkmaar.nl/ Erik-Jan Vaandering