Syl en mijmermaandag

De lucht is donkergrijs en even verliest de wereld zijn kleur. De regen huilt dikke vlekken op de stoep. Mijmermaandag is aangevangen. Het werk nog maar net daargelaten en hupla daar ga ik dan. Voorzichtig sluipen de moordenaars als valse krengen door mijn kop. Ben Howard zweeft grillig door de ruimte. Een zwartgallig nummer van de nog niet eens uitgekomen cd. Hoe bizar is dat en mij gedachten gaan op tilt.  De wit is op. Doe dan maar een Portugees  glas rood, uiteraard op hoge poot. De herfst vangt aan en het klamme zweet breekt uit. Oktober nadert rap. “From the harvester of hearts, from the harvester of pain” galmt  uit de boxen en ja ik heb veel te winnen zo niet te verliezen. De balans is de kunst van leven. De disbalans gaat vanavond even met me aan de haal. Dat geeft niet hoor. Dat gebeurt wel vaker. Het is de tijd van het jaar.

Het rode nat smaakt steeds beter naarmate de avond vordert. De somberheid bestrijd ik met donkere zwartgallige muziek. Heerlijk toch? Het werkt voor mij. “Burning love will freeze, sink thousand degrees“  of deze:

“Everything we cannot keep, The rains to be left behind, Meet you in the crowded room, This did get the storm”.  Na een flink tijdje zwelgen in tekst is het weer tijd voor opklaringen. Relativeren maar en ja de sterren flonkeren vanavond in de pikzwarte nacht.

Het kleed is lekker warm om me heen. Vanavond staat er geen wind en het blauwe zitvlak is deels natgeregend. Ik rook een heerlijke sigaret en drink de laatste slok uit het glas. Mijn lijf leunt achterover in de klamme bank en opeens na een uurtje stilte verschijnt alweer de lach. Ik heb ze allemaal uitgemoord, de domme gedachten, de klungelige momenten. Mijn gevoel  is weer aangesterkt. Zacht golft de wind door de nacht. De wind voert me mee naar het nieuwe onbekende. De wind fluistert in mijn oor: “slaapt zacht. Morgen begint weer een prachtdag”.

 Maandag 29 september 2014