Syl en alarmfase 1

Goh wat fijn, we zitten op de bovenste verdieping van dit spiksplinternieuwe hotel. Prachtig uitzicht op een eens zo beschadigde stad. De gordijnen gaan open en ik kijk lang naar dat vreemde creatuur in het zand. De architectuur om dit sculptuur heen is zo divers. Het Rozet naast me is vreemd mooi en oogt als een zandsculptuur. De naoorlogse nikserigheid eromheen lijkt nog treuriger nu het zo hard regent. Maar ik heb mijn volledige aandacht gericht op dat vreemde ding daar, kroelend op zijn rug in het zand. Een heus Aardvarken, geschonken door Burgers zoo, begrijp ik later. 150.000 kilo schoon aan de haak. Aardvarken, hoe langer je dit woord herhaalt hoe vreemder het klinkt. Hoe langer je naar dit gekke ding kijkt hoe vunziger de gedachten. Het ding schijnt s ’nachts actief te zijn. Nou we gaan het meemaken want nacht werd het. 

Ik ben verward. Mijn ooglid opent geforceerd. Dan, de aanhoudende tuut in mijn oren. Die klinkt enorm hard. Ik schreeuw nog harder. Mijn hart bonkt al een malle. De stem die galmt in mijn hoofd zegt in goed engels:  "Attention, you must leave the room immediately". Ik doe mijn ogen geweld aan om 6 uur in de ochtend en dwing ze  te openen. Verwarring alom. Mijn kop tolt en ik spring uit bed. Het brandalarm doet zo een afschuwelijke pijn in mijn kop terwijl de adrenaline door mijn lijf giert. Mijn kleren zijn zoek en in de tocht naar de uitgang raap ik ze van de vloer. Nu ben ik klaarwakker. Het is zes uur in de ochtend. 

De bovenste verdieping is ineens niet meer leuk. De liften doen het natuurlijk niet. Ik kan er niets aan doen maar ik heb pret van binnen. Al die chagrijnige slaapkoppen om me heen dreutelen als oudevandagen de trap af. Ik heb een dejavu en loop ook als een koelie achter de treurnis aan. "Het is vast een valse" denk ik dan gauw en nee ik ben niet bang. Eenmaal beneden blijkt dat een hotelgast zin had om expres op dat grappige rode alarmknopje te drukken. En even  later blijkt dat de portier de uitknop niet kan vinden. Ja de sliert gaat nu de trap bedwingen. We klauteren met onze slaapkoppen naar boven en ik tel de verdiepingen. Een, twee, drie, vier en ja fijn we zijn op vijf. Dankbaar rol ik het bed weer in en tot mijn allergrootste schrik gaat het alarm weer af. Heel anders dit keer. Een kort alarm met tussenpozen heerlijke stilte. Mijn geduld begint langzaamaan op te raken. Na een half uur of zoiets houdt dat vreselijke ding eindelijk zijn kop. We lachen de ochtend weg, ik vrees harder dan het alarm lawaai kon maken. De pret is groot echter na nog een flinke ochtendslaap heb ik ruimschoots het ontbijt gemist.

Nu komt voor mij de ultieme test. Krijgen we een ontbijtje aangeboden? Nee, maar wel een goede uitleg wat er precies is gebeurt. Het kan me niet schelen. Ik vraag om koffie als schrale troost. Ik weet wel raad zo in mijn blog, denk ik nog.

Tot mijn vreugd gaat vandaag Holiday Inn Arnhem met de billen bloot. Een mega oprechte excuusbrief in mijn mailbox. Een voucher met een gratis overnachting op een dag naar keuze. Het ontbijt is inbegrepen en ik verander het laatste stukje van dit blog. Blij verrast ben ik over de service van dit spiksplinternieuwe hotel en ja  deze dame komt graag terug. Als de zon schijnt weliswaar.

 Arnhem, 11 mei 2014.