Syl naar Frankrijk

Paolo Conte staat op standje zwoel. De zware stem klinkt evenwichtig uit de boxen van Fellini. Ik ga vluchtig langs een weekend memory lane om vervolgens weer in Frankrijk te belanden. Vandaag staat de  boulettes a la Sicilienne gainies patés voor 11,80 euries op de kaart. Ik kijk wazig naar de tekst op het krijtbord en maar eens snel naar de vaste kaart. Opa en oma met  kleinkinderen arriveren. Het is half 9 en een prachtig mooie krullenbol met grote bruine  jongensogen en lange wimpers van nog geen 3 strijkt naast me meer. Hij opent rap het krakende zakje met de fagolosi grissini bon oftewel soepstengel en samen met zijn 2 jaar oudere broer knabbelen ze wat af. Van stil aan tafel gaat et rap naar gemurmel vervolgens op  standje  kletsen en dan de grote strijd om het bambini menu.  Na een hoop gekrijs wordt er nu gehuild. De spaghetti bolognese willen ze, met frietjes wel te verstaan.  Ik lach en ja hoor dat zal zeker gaan lukken. Na wat soebatten krijg de uk natuurlijk gelijk. Pasta met friet zal het worden en de rust is wedergekeerd. 

De lach verschijnt op alle toeten van zowel jong als oud en er wordt wat raak gediscussieerd. Af en toe klinkt een gilletje van geluk uit de jonge kindermonden. Heerlijke Bourgondiërs overigens en ja onderschat de kleine medemens niet. Deze patat is beter dan die van het stukje van Sylvia Witteman vandaag  in de Volkskrant.    Het Melkhuisje in het Vondelpark kan hier veel van leren. Ik ben gek op harmonie zeker met dit leeftijdsverschil aan tafel. Nu moet ik zeggen de taal zit mee.  Frans klinkt veel virtuozer dan onze harde klanken. De opa klinkt als Paolo, warm zwaar en zwoel. Prachtig gewoon. 

De geweren kunnen thuisblijven in Nanterre. Voor de deur van Fellini worden geen patatduiven gekweekt laat staan afgeschoten door de gemeente. De kids lekker los in het gareel, luisteren gewoon naar opa en oma. Zo druk als ze kunnen zijn, lijken ze zeker niet  omgekocht met een chocolademuffin maar leggen in een mooie onderhandeling zich neer in consensus; een beetje pasta van jou en beetje patat van mij. De avond eindigt  mooi. Netjes opzitten, goede verhalen en de kinderen luisteren aandachtig. De ogen van de kleinste worden steeds groter en er is diep respect.

Goh wat fijn. Het lijkt wel of ik dat een beetje heb gemist in mijn stad de aandacht die de kids krijgen. Goede, schijnbaar zeer interessante gesprekken tussen jong en oud en af en toe die kinderschaterlach. Ik lach ook van binnen en geniet. De rust de rust de rust, de hele avond rust. Zucht! 

Parijs 18-02-2014