Syl ervaart een tussengebied

De bladzijden blijven leeg. Elke dag doe ik een poging maar tot nu toe levert dit niets op. Het velletje blijft wit. Hagelwit om precies te zijn. Een velletje zonder smet. Ik heb geen smetvrees laat staan een dwangneurose. Gevoed door angst heb ik een tijdje vertikt om mijn gedachten te ordenen en heb ik buitenproportioneel de zaken opgeblazen. Opgeblazen in mijn hoofd. Daar ben ik best goed in, al zeg ik het zelf. Ik stijg weer eens tot grote hoogte echter de landing was koud en prikkelde al mijn voelsprieten in negatieve zin. De nasleep gaat langer duren dan ik had gehoopt.

De zon schijnt en de lucht is blauw. IJsblauw om precies te zijn. De kou zet niet door, echter het leven oogt als een kil “Freeze frame”. De wereld om me heen staat even stil. Ik hang in een leegte.  Het plaatje van de toekomst lijkt bevroren en ik? Ik google gauw J. Geils Band en check de lyrics; “Freeze frame Whow”. Best een vrolijke boel allemaal. Terwijl de band vrolijk doorstampt verroer ik echter geen vin.

 Het water zucht. Het hemelbed drijft spookachtig verlicht in de Oudezijds kolk. Het plaatje is op mijn netvlies gegrift en geeft meerdere signalen af. Het liefst ga ik er nu in liggen. Rust in mijn hoofd en dan drijf ik op mooie windvlagen de gracht voorzichtig af. De zijdenzachte stof wappert ritmisch. De wereld is sereen en ik begeef me in een tussengebied. Lichtvoetig droom ik fijne dingen en verdwijn in een onwerkelijke sprookjeswereld. Een wereld precies ertussenin. Een kolk van wanhoop grenzend aan gekte verdwijnt even en het schimmige gebied is een  oase van tijdelijke rust.

De rust is wedergekeerd. De balans moet echter nog gevonden worden. Het papier is beroerd en de start weer gemaakt. Er is weer beweging om me heen. Mijn hoofd beweegt mee en geeft weer richting. De tijd tikt genadig door. Ik laat me verleiden en word langzaam weer mens.

11 febr 2014.