Syl naar Illuminade

Het plein voor de Stopera geeft sfeerlicht. De mensen staren en praten over alle lampjes die kapot omgevallen of uitgedoofd zijn. Ik luister vol overgave en zie gek genoeg alleen de mooie lampenkappen met zacht sfeerlicht. De grappige opstelling valt op, zeker als je een rondje loopt om het geheel. De lampjes zijn door de Amsterdammers gedoneerd. Ik zie vintage oma-kapjes, denk er meteen een tafelkleedje bij en roze uitgeslagen permanentjes hoog getoupeerd. Als deze dames buiten gaan knopen ze een zijden sjaaltje op hun haar ter bescherming van weer en wind.

Vandaag is het droog de sterren kieren bij tijd en wijle door het wolkendek. Ik steek de straat over en volg de rode lampjes   dieaan de lantaarns zijn vastgeknoopt. De rode lichtjes zwieren op de vlagen van de wind. Van blijdschap denk ik zo en ik loop de prachtig verlichte brug over.

De Hermitage loopt met me op. Mijn pas vertraagt en past zich aan aan het tempo van het gebouw. Ik loop mee met de stroom. De herfstbladeren zwieren om me heen. Vanaf het water gezien weet ik, is de gevel nog mooier belicht. De Hermitage oogt als een warme gloed met vleug Gauguin. Een heerlijke warme herfstjas in wintertijd. Ik warm als vanzelf op en gloei inmiddels een beetje van binnen. Amsterdam in het licht. Ik loop met een smile op mijn toet verdermet de rode lichtjes op. De Hermitagetuin oogt strak. De gebouwen kleuren flikkerend paars. Het geluid dringt langzaam tot me door. Spannend, heel spannend. De touwen strak gespannen en bij bosjes kleurend in groen neon. Een spanningsveld in de lucht zowel licht als geluid. Adembenemend mooi. Een web als huis, een dak boven mijn hoofd. Verbinden en verbonden zijn in een sociaal web. Al lopend treur ik, kijkend naar rechts. De touwtjes in verval. Slaphangende kluwen schreeuwend om aandacht. De losheid, de rimpeling zo mooi zo aards maar toch in schril contrast met de lichtlucht. Ik hou mijn adem in en zucht. Deze vallen buiten de boot.

Ik loop de route af met vreemd zoemende beestjes in het park mijn voeten in de blubber, oeps loop ik even verkeerd. Ik ging op de lichtjes in de bomen van het park af, hmmm die trokken mijn aandacht het meest. Een geheel nieuw ecosysteem van wegwerpplastic en meer. De rode lampjes zijn de strakke lijn. Ik week er van af. Waarom? Ach, noem het snel afgeleid. Afgeleid door spannende lichtsensaties, snappen wat de kunstenaar heeft bedoeld, enzovoort. De Hollandse schouwburg doet me rillen als een riet. Ik zie projecties van briefjes en heel langzaam word ik ziek. Ziek van het feit dat ik geraakt word in mijn hart. De kunstenaar heeft er geen doekjes omgewonden. Afscheidsbriefjes voor deportatie. Vaarwel en een laatste zin een schreeuw of een beetje hoop geprojecteerd in het groot.

De route gaat door, verlicht en ik licht weer op. Onbeschrijflijk mooie lichtkunst komt op mijn pad maar bij “Beware of the dog” moet ik lachen. Ik lach zo hard dat iedereen naar me staart. “Zo hond zo baasje” denk ik hardop en ik begeef me op het entrepotdok. De baasjes blaffen ik staar uren in hun trouwe hondenogen, het geluid het licht en de beweging. De bewakers van het entrepotdok in moeilijke tijden. De vergelijking zo sterk dat ik van schrik een uur blijf staan. 

Mijn voeten brengen me na een tour van 2 uur en 2 tussenstops naar Café “Het Hooischip” op de hoek. Ik kijk vanaf de bar op de lampenkapjes voor de Stopera en hoor het nachtverhaal van het oorlogsgebied aan. Want lampjesoorlog is het ‘s nachts.

De paaltjesomheining wordt gejat, bij grof vuil gezet en Nancy zet ze na haar bardienst weer keurig terug. Ik mag haar meteen. Ze ziet veel, zo van achter het raam. Neem nou die keer dat een groep mannen in de vroege ochtend stomdronken gillend de stormbaan betreden. Al die zielige lampenkapjes vermorzeld onder lelijke trapschoenen. Chapeau voor het vrijwilligersteam, die de oorlogsvelden weer bij daglicht betreden. Netjes fatsoenerend wat de kunstenaar heeft bedoeld. De kroeg doet meer dan goede zaken. De volgende avond nadert en ik denk mooie lichtgedachten het is 2 januari en de lichtpuntjes gevonden start ik 2014! Ik ben verheugd over mijn stad en de heerlijke artistieke gekkigheid. Ik zie, lach, leef, traan en bewonder.

2 januari 2014.