Syl in ZA -7

Daar zit ik dan op de snelweg richting Santon.  Nicky B gaat een fantastische dj set draaien, afgewisseld door een dj vriend. De Taxi krijgt een  lekke band  en ik ga langzaam naar de klote. De chauffeur schreeuwt dwars door zijn mobiel heen ik voel me ruk  als vrouw alleen op de achterbank van dit vehikel.  Geen verbinding om iemand te bellen  het verkeer raast als een malle langs me heen en  ik ben bang voor high-jackers. Gillend loopt de man rondjes om de taxi met gevaar voor eigen leven. Hij meld: “someone’s coming”, maar ik weet genoeg. Er komt helemaal niemand hoor. Ik ben gestrand en ik heb me nog zo verheugd op Nicky B en een avond gezelligheid. De collegaatjes gaan me niet zien vanavond en ik stuurde ze nog wel naar mijn vrienden . Daar zit ik nu in de taxi op de snelweg. Niet in de middelste Baan van 5 rijen  maar in de 2e  van links. Ik sterf hier duizend doden en had mezelf een betere zaterdagavond gehoopt. De man weet niet eens hoe zijn mobiel werkt en de noodoproepen geven geen enkele hoop. De man is in pure paniek en ik word hier niet veel beter van.
Hij schreeuwt en scheld met een hoog piepstemmetje, roept ook “please please help” en zijn stem  slaat drie keer over. Ik voel me meer dan ongemakkelijk. Mij wordt 10  minuten medegedeeld en ik denk tuurlijk joh. Dat zijn de Zuid-Afrikaanse 10  minuten dus laten we rekenen op 1  uur . Ik bezie de hele situatie met een kalmheid die ik van mezelf niet verwacht. Ik steek gewoon een sigaret op en wacht op commentaar. Knappe kop als je me wat durft te zeggen. Ik ben meer dan rustig vertrouw op niks maar vertrouw stiekem op mijn chauffeur. Hij zal toch naar huis moeten denk ik, terwijl de taxi schud in het voorbijrazend verkeer.

Meat lounge is mijn doel en ineens klinkt de plek,  gelegen boven de rijkeluis wijk in Santon heel vreemd. Meer als een slachtbank voor de beesten en God mag weten wie nog meer. Bloed spat donkerrood van de kraakwitte tegels en de koe zucht luidruchtig zijn laatste adem uit voor zijn hoofd de grond raakt. Een dikke man met wit mutsje op slijpt zijn messen en de kleine iele knaap trekt aan het koord van het zaagmes . Ronkend zaagt hij de koe in tweeën . De dikke man mag graven en met ongekende behendigheid komen de ingewanden dampend naar buiten.

Ik schrik op. Een auto staat voor de taxi. De man neemt de rit over. Navigatie heeft hij niet en we rijden rondjes in Sunninghill. Na drie keer navragen naderen we luide muziek op een ongure plek. De gele hesjes begeleiden me naar de lift waar  ik eigenlijk niet in durf. Ik denk aan  de film en neem de trap. De rode loper doet me denken aan een bloedspoor. Mijn vrienden roepen en  zwaaien naar me. Eenmaal in zicht bewandel ik het rode karpet met verve. " Waar bleef je nou"? Ik bestel drankjes voor de hele tafel, lach ze toe en dans de avond uit.

De lift van mijn collega accepteer ik met liefde. Ik installeer achterin de vullesbak en megascherpe koplampen verblinden mijn brein. “Uitstappen en wel nu”. Twee mega strenge agenten dwingen ons de damestasjes te openen en doorzoeken elke centimeter. Ik open op verzoek zelfs mijn  portemonnee. Wat een tegenvaller. Ik ben van de afdeling geld moet rollen. De zwarte hoes is leeg. Grondig word de achterbank doorzocht. Na een half uur gezelschap van twee geldsnuffelhonden mogen we de terugreis aanvangen. Het is stil op de achterbank. Ik voel me slachtvee. Ik denk duizend doden in plaats van sterf en dan is er de lach. De lach van de overwinning. Ik leef nog steeds.

Gauteng, Johannesburg, Sunninghill, 17 febr 2017.

Met dj: Zwelakhe Castro Magagula