Syl nog net niet in paniek

De staalblauwe lucht vertoond geen spoor meer van de horroravond. Een lichte bries doet de hitte goed recht. Sandaaltjes klepperen en gracieuze dames bewegen zoals de bomen zachtjes ruisen. Mannen fluiten vrolijk naar het vrouwelijk schoon terwijl de restaurants gestaag volstromen.  De menukaart bij  het Italiaanse restaurant staat bol van verraad. Griekse salade, Portugese espetada, Amerikaanse steaks, zo idioot groot dat ik me afvraag hoe een maag dat zal verwerken. De muziek verraad Duitse schlagers op meezing niveau. Ik kijk terug op een bijzondere woon werk reistijd. Zoals ik van IJburg naar Amsterdam Westpoort rij zo ga ik hier dezelfde afstand van Bedfordview naar Alrode. Het verschil? Het Nederlandse vlakke land versus de bergen. Nederland koud en veelal grijs in mijn ogen, Afrika droog, de lente begint en na 3 jaar stort eindelijk het lang verwachte water uit de hemel.

Na veel bidden en omhoog kijken door de lokale bevolking is het eindelijk zover. Ik heb geen buienradar hier. Ik heb de weerdame.  In slechts 5 dagen weet ik wanneer de "kak hit the fan".  De bomen gaan van standje ruis naar knakgevaar. De lopende bevolking begint te rennen. Eerst op een drafje om daarna de olympische 100 meter sprint te winnen.  De lucht veranderd van prachtig staalblauw naar een flauw grijs. Dan komen de dreigende zwarte wolken voortgestuwd door enorme windstoten. De telefoon gaat en ze zegt “ 7 minuten?”. Ik ren met mijn collega naar buiten, het hek gaat op een kier terwijl de eerste dikke druppels vallen. We roken in 7 minuten een sigaret. De aarde geurt. Het uitzicht op de natuur is verbluffend en Afrika veranderd langzaam in natuurgeweld. We zwijgen, observeren, nemen nieuwe aardse geuren op en zijn gelukkig. De wind komt vanuit de bergen achter Pretoria. "Computer afsluiten en nu racen naar huis", wordt mij medegedeeld.  We rennen naar binnen terwijl de dikke koude druppels mijn kop doen wakker schudden. Snel sluit ik af zoals iedereen. Ik leen een paraplu maar dat blijkt ridicuul. Zeiknat arriveer ik bij mijn autootje terwijl de hel zichtbaar aanwezig is.

Ik zie niks, de ruitenwissers maken overuren en ik verlies contact met het Afrikaanse deel van deze aardkloot. Zwevend op het wassende water glij ik naar huis. De berg op gaat nog net. De berg af verontrust.  Auto's staan rijen dik op de vluchtstrook. De mijne past niet meer. De wielen van mijn Volkswagen glijden contactloos omlaag en ik sterf duizend doden. Ik lach van de zenuwen en pak het stuur stevig vast. "Je kan dit Syl, jouw tijd is nog niet gekomen". Ik kijk naar boven. De hel kijkt in mijn ogen.  De afslag Bedfordview lonkt in mijn gedachten en ik glij 5 banen naar links. De afslag is genomen.  De weg is roodbruin gekleurd, en het water staat aan mijn lippen. Nog 1 kilometer door de bruine poel van verderf. Het viaduct stroomt over en een zwembad met een inhoud van 8 kuub wordt in 1 seconde over mij leeg gekiept. Even zie ik helemaal niks.. Ik voel me een vis in een viskom maar dan met bruine smurrie, groter is de wereld nu even niet.

Ik rij zo rechts als mogelijk, links is inmiddels 50 cm diep. Als een melaats neem ik de laatste bocht, sta stil voor de slagboom van mij appartement en wacht. Ik wacht op de bomenopendoe meneer. Zijn paraplu is groot maar het mag niet baten. In zijn bedrijfskleding die inmiddels donkerblauw is geworden, lacht hij me vrolijk naar binnen. Ik rij verdwaast door de garage, parkeer zielloos mijn auto dubbel en voor het eerst haal ik adem, heel diep adem voor ik naar boven ga.

 Ik ben een afslag op tijd hoor ik op het nieuws. 1 afslag verder 9 doden en 140 auto's verzopen. Ik kijk naar boven en schud nee. Dit heeft moeder natuur en gebrekkig drainage onderhoud van de gemeente op zijn geweten.

12-11-2016 Gauteng, Bedfordview