Syl zit krap

Een hele dag krapzitten maar wel met de beentjes gestrekt,  ga er maar aan. Een gezellige buurman naast me, geboren en getogen in Amsterdam maakt alles dragelijk.  De 11 uurtjes vliegen niet bepaald om maar de ochtend veranderd gestaag in middag en eindigt laat op de avond. Mijn slaaphut is snel gevonden en de nacht vliegt om. Het waait. Het waait enorm  als ik mijn ogen open. De wekker zegt half 6, de douche is geduldig, de koffie is van korrels en snel verlaat ik het pand. De winkels zijn op een steenworp afstand en vele malen relaxter dan op mn vorige slaapadres. De koelkast raakt niet vol zo groot is deze dit keer en de ice cruncher in de deur is feest, zo ook de komende 7 weken, in mijn vrije tijd welteverstaan.  

Mijn maag knort en ik sla met verve het ontbijt in het restaurant van het appartementencomplex/hotel over. Allemaal Engels en nee laat die boontjes in tomatensaus bacon en eieren maar zitten. Ocean basket gaat et worden. Het vreugdedansje had ik gister in de taxi al gemaakt want deze tent staat op mijn bucket list.  Op een drafje ben ik gearriveerd, kies een mooi tafeltje buiten en zie de zaak rap volstromen.  Ik ben lopend gekomen de overige hongerige gasten moet eerst maar zien te parkeren. De gele hesjes zijn niet in grote getale dit keer om de locals na een stevige lunch weer uit hun parkeervak te loodsen voor een paar rand. Ik absorbeer de omgeving. De kerk is uit en het is druk op straat. Zondag familiedag zoveel is zeker.  

Een Harley met veel leer komt pruttelpottend langs terwijl de afhaal gretig op gang komt. Volkswagens 4 wheel drive, een rode Mercedes 8V, Porsches, BMW's, van die hele dikke, sportautootjes en een aftandse groen beschadigde oude jetta staan kort te parkeren voor mijn neus. Verse vis en afhalen gaan voor mij niet samen maar ala.  De gratis bezorg scooters zijn druk in de weer en de dame naast me voert de dikke vette duiven patat. Het is fijn om overdag zonder angst te zijn. De buurt voelt goed, het weer is goed, de bediening is meer dan aardig, de gele hesjes krijgen superveel fooi en ik laad me op voor de werkweek. 

Regen is nog steeds niet voldoende gevallen. De  afgelopen drie jaren hebben de dam doen opdrogen van 70 naar een schamele 23%. Het is nu tijd voor noodmaatregelen. Na mijn eerste werkdag lees ik de mededeling in de lift van mijn appartement. Dinsdag , donderdag en zaterdag zal de waterkraan dichtgedraaid worden tussen 21.00 uur en 05.00 uur. Ik denk rap na. Mijn sportdagen zijn bij deze gefixed op de maandag, woensdag en zondag. De vrijdag is natuurlijk geen optie. De eerste VRIJMIBO met collega’s is al weer gefixed en ik heb mijn speciale kaasjes uit Amsterdam niet voor niks meegenomen. Wijn en de wijnproductie. Gaat daar water bij gepaard? O jee, en al die bierbrouwerijen hier om de hoek? O ja verf, jemig alles wat s ’nachts ook  geproduceerd word is in het geding. En als de medewerker moeten plassen enzo? Doortrekken is er even niet bij. Ik voel een spanning in de lucht met een wetenschap die zijn weerga nog niet kent. Schaarste en de consequenties. Het bedrijfsleven moet floreren. Hoe vangen we hier de waterdip op? We hebben brood op de plank en pap, betaald met loon uit arbeid. Arbeid mag niet in het geding komen, het is al armoe troef. Veel mensen zijn  ook ziek geworden. Een soort voedselvergiftiging. Kan het echt zo zijn dat de relatie gelegd mag worden met water dat meer wordt gerecycled zoals mij is verteld?  Ik kijk naar mijn glas waar dikke ijsklonten in drijven en gooi het zonder  verder na te denken leeg. Ziek worden? Daar heb ik geen tijd voor, wie wel overigens. Ik ben in Afrika. Ik ben uit mijn comfort zone. Ik ben op mijn hoede op een hele andere manier dit keer.

 7-11-2016, Bedfordview, Gauteng.