Syl gaat er even tussenuit

Emilio's bistro, annex pub. Ja mijn collega's leren bij. Een kroeg in New Redruth? Nee toch? Ik zeg ja toch echt wel zeker te weten. Aangezien ik autoloos ben vlak voor mijn nachtvlucht naar Amsterdam rijd een nieuwsgierige collega mij naar huis en neemt polshoogte aldaar. Met 3  fantastische uitnodigingen op zak zit ik mijn tijd uit in mijn kroegje op de hoek. Het is immers vrijdag. Het is nog licht en voor het eerst loop ik 1 km buiten de muur van mijn huissie in de verzengende hitte. Factor 50 opgesmeerd trotseer ik uva 11⁺. Jemig wat is 40  graden en vochtigheid  van 7% heet . Ik moet qeen hoed zonder gaatjes als ik terugkom en de zomer bijna begint. We doen aan water management op het werk. Elke liter wordt geteld en geregistreerd. In geen 3  jaar tijd is hier een fatsoenlijke druppel gevallen op die ene zondag na dat ik er was. We staan tegenover een fikse boete als we het waterpeil overschrijden en de zomer moet nog beginnen. Ja vette verfverkopen , buiten schilderen wordt nu hot. Ik vlieg zorgeloos terug   en hier  in Zuid Afrika loopt de waterloze spanning op tot het kookpunt. Daar merkt alleen niemand echt wat van. Klagers zijn het hier niet. Ik mag gerust zeggen dat me dat beter bevalt. Ik ga het zwaar krijgen in Nederland alleen om die reden.

Ik kijk cricket dit keer en kijk op t klokkie. Nog geen 6 uur en de zon viert feest. Ik overzie 3  ½ week  Afrika  in mijn hoofd. Wat een rijkdom is mijn conclusie als heel snel. De picknicktafels met luxe leren zitbekleding vult zich rap met Engelstaligen. Emilio de eigenaar loopt rond en schuift bij zijn kostgangers aan. Langzaam hergroeperen de pubgangers aan de lange tafels. De mannen gaan bij elkaar en de vrouwen apart. De drank vloeit bij beiden niet minder op het groepje Engelse oudjes na. Die drinken thee en vragen om taart. “Hi sweetie” Het personeel  vliegt  op die  woorden en levert een verse pot Engelse thee. Die scheiding bevalt me niets. De gesprekken van de dames  volg ik en zo ook van de heren. Bij de heren word gebulderd van het lachen. Ik ga vast wennen aan het idee.

De zonsondergang is prachtig. Snel veranderd de lucht van geel naar rood naar zwart.  Sloom pak ik mijn koffer en de zomerkleding leg ik apart. Die heb ik niet nodig in het Amsterdamse. Ik ga terug om even adem te halen. Ik ga mijn perspectief bijstellen. Diepe teugen koude lucht in te hebben geademd kom ik, na mijn werkvergunning te hebben gescoord, voor langere tijd terug. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me daar enorm op verheug.   

Nog 3 uur voor mijn vlucht en ik lees nog maar eens de kook en kuier van de supermarkt “ Pick n pay”. De gerechten zijn zo mooi beschreven, de plaatjes doen je watertanden en gelukkig staan hier geen calorieën vermeld. Gretig lees ik alle tips van de kok.

Vooruit een paar kombuiswenke: Slim idees met suurlemoen.

Omdat hulle zo lekker wees;

Liezl se wenk: Sit suurlemoene vinnig in die microgolf voor jy die sap uitdruk. So druk jy die sap makliker uit.

Jana se wenk: Kook vuil vadoeke met sitrusskil om hulle skitterwit te kry.

Vetterige skottelgoed? Was dit in opwaszeep met gehalveerde suurlemoene.

Die lag verskyn, ek verstaan ​​wat taal en neem geen afskeid. Ek gaan daar maar 'n paar weekjes tussenuit.

 New Redruth, 7 oct 2016.