Warm onder de voetjes

De zon schijnt UVA 11 plus plus. Dat betekend voor mij smeren als een malle. De ijsklontjes smelten ook als een malle maar nu in een chique glas. Het terras spuit en ik benat mezelf van binnen met opperbeste wijn. Vis  moet immers zwemmen. Ik vul graag het zwembad en de dame van de bediening wenst me een warm welkom terug. Ja ze weer het nog, het etentje op de woensdag met het hele team zo'n 12 man sterk. Gelachen hebben we zoveel is waar. Aan de tafel van twaalf herken je ze meteen. De mannen met humor en o wat doe ik graag mee. De humorvrouwen waren ook present. We lachen de ongelooflijk ingewikkelde werkweek weg. Dat was voor mij  echt enorm nodig. Achteraf hoor ik voor velen meer.

 
De enorme arrogante schreeuwdames 2  man sterk qua timbre,  verplaatsen op het terras naar de zonnige tafel. Ze zitten met hun verbrande vellenrug, ik moet er echt niet naar kijken, dat is zonde van mijn maaginhoud, in de plus plus zon. Het terrassproeien is gestopt en ik leeg mijn hoofd. Het trio slakken  met supercomplexe megavette sausen hebben de bodem van mijn zwembadje bereikt en ik durf nog geen vis  te bestellen. Die gaat op het droge liggen. Dat kan niet goed zijn.

Ik rook een sigaret en ja de X-ray van mijn longen, vrijdag geschoten  in het plaatselijke ziekenhuis van Alberton is in the pocket. De beeldplaat is supermooi, high quality soft tissue, niks abnormaals en ik heb gestaard naar al mijn ribben en al die kleine mooie schone draadjes. Wat een prachtfoto gemaakt binnen in mij. Met een rare ziekenhuiskimono aan notabene. Twee foto’s zijn genomen ik bewaar er een. Die zullen ze toch niet missen? Ik ben niet voor niets 20 jaar gestopt met roken, men zegt de cruciale jaren voor permanente afbreuk. Ik inhaleer diep en ben senang.

Ik kijk naar links, prachtig uitzicht op de golfbaan. Ik kijk naar rechts en ik huil diep van binnen. Een fucking mall met een bijna leeg parkeerterrein. 32 winkels om  te huilen zo triest. En het slechte nieuws?  Rij niet verder richting Sandton, the place to be for expats. Allemaal hetzelfde. Opdringere mannen  die smeken om een centje. Mannen in gele hesjes, die zijn in principe oké als je maar geholpen wilt worden voor een centje. Nou ik vertrouw nog steeds op mezelf als het op het verkeer aan komt. Ik kijk graag zelf eerst links ehhhhh rechts. Rechts Syl. Verdulleme Na 3 weken moet dat toch in je systeem zitten? Hardnekkig individu dat je bent. Het zwembad is half gevuld en ik bestel met liefde heel veel vis.  O mijn hemel, daar komen de meest chagrijnige buren van de lodges waar ik verblijf aan. Diep, heel diep duik ik weg, allergisch voor negativiteit. Mijn laatste weekend hier. De hele week verantwoordingsweek in het vooruitzicht. Directeuren Komen invliegen en gaan meedenken met mijn plan van aanpak. Ik ben relaxed, heb mijn zaakjes op orde en geniet van het moment.

Mijn nieuwe kennisen hebben me veel Zuid-Afrikaanse wijsheden ingefluisterd. Ik deel er maar een want ja er blijft een bloggie. "There is no word for to late" . Nergens is  enig bewijs te vinden in  dit hele land qua vocabulaire.  "Te laat"  bestaat niet in deze taal.  Het is precies zes uur en de avond valt. Ik stik van de energie van binnen. Vrijdagnacht vlieg ik terug. Zaterdagmiddag even terug voor 2 weken in mijn eigen huissie, zowiezo met een opgeheven hoofd.

Restaurant Piatto, Alberton, 2 oktober 2016.