Syl en Jazz

Dikke druppels regen maken ronde patronen in het zwembad. Dan komen de bellen dansen. Een continue feestje op deze koude en natte zondag. Ik zit in de relaxruimte aan een lange tafel. De bar is leeg en het bordje erboven zegt: “ What happens in the MAN CAVE, stays in the man cave”. Vandaag is dat zeker het geval. Ik klets tegen mijn nieuwe vriend Jack en aai hem af en toe over zijn bol. Met zijn trouwe hondeogen kijkt ie me dan aan. Jack achtervolgd me overal echter de veranda de grens. Ik luister the Muffinz, mijn nieuwste aanwinst die ik volgende week live ga zien. De bedoeling was gisteravond maar het mega 3 daagse Jazz evenement Standard Bank Joy of Jazz gooide roet in het eten. Een lichte paniek gierde door mijn lijf op zaterdagochtend toen het facebookberichtje van “Jazz it up”  melde dat in Sandton Joburg zaterdag de laatste dag van dit  Jazzevenement is. Ik heb geen printer en de beheerder is een weekendje weg. Ik app hem want ja ik moet en zal erheen. Hij stuurt me zijn chauffeur als alternatief en die brengt me naar de ticketshop in Alberton. We toeren door de buurt en terloops weet ik nu waar de local pub zit. Slechts 300 meter van mijn huissie, maar met klem wordt gezegd je moet met de auto. Dan vind ik slecht te begrijpen. Kroeg is drinken is geen auto rijden, hmmmm. Nou dat dilemma bewaar ik voor volgende week vrijdag. Het ticket koop ik, ja je gelooft het bijna niet, aan een speciale balie in de supermarkt. Heel vreemd maar zo gaan die dingen hier. 750 Rand oftewel bijna 50 euro’s armer, ja ik voel me uitgekleed, terwijl de financiële klapper nog gaat volgen namelijk vervoer regelen. Uber doet et voor 250 Rand enkele reis met gevaar voor eigen leven, Yellow cab zegt 380 Rand en kan over de terugweg niks beloven en de privé chauffeur zegt 450 en blijft in de buurt rondhangen om me op te pikken als ik geen zin meer heb. Nou de deal is snel gesloten, 900 Rand heen en weer. Ik waarschuw hem dat hij zich dan wel 5 uur moet vermaken en zijn antwoord is geen probleem.

We vertrekken  een half uurtje eerder en na 33 km asfalt vreten noordwaarts laat hij me de omgeving zien, Mandela square, toeristisch, reteduur  en schijnveilig. Eenmaal het plein afgelopen donderen we bijna over de zwervers de trap af. Onze wegen scheiden bij de ingang van het Convention centre dat geel ziet van bewakers. Alleen loop ik verder en even huiver ik. Snel schud ik de vooroordelen van me af en roep keihard “foei Syl” maar dan wel van binnen.

Ik kijk mijn ogen uit. Het kaartje word verscheurd en het gebouw is zo enorm dat ik kilometers ga afleggen van zaal naar zaal. Ik begin op level -2, de kelder in dus. Lift of roltrap? Het wordt de roltrap. Het oog wil ook wat en ja ik kijk mijn ogen uit mijn kassen, wat een mooie mensen om me heen. De mannen strak in het pak of super hip gedesigned en de dames afhankelijk van hun roots en omvang prachtig vrouwelijk gekleed de hakken variërend van 2 tot 15 cm. Ik buig diep in gedachten en denk “whow”.  De zaal is zo enorm groot dat ik inderdaad mijn eerst halve kilometer ga afleggen naar de bar. Een witte wijn is 25 Rand, das omgerekend in euro’s 1,75,  ja dit is een superdure locatie en ik laat er een grote klont ijs in glijden. Met een lach op mijn toet loop ik nogmaals een halve kilometer om vooraan te gaan zitten uiteraard. Er is namelijk nog niemand om 19.00 uur.

Ik luister Ester Rada, ze betovert en zingt prachtige nummers. Dan moet ik zijn op level 5 en verkies de lift. Een saaie band uit Zwitserland met iets te veel geëxperimenteer voor mijn doen. Dan zoek ik de rookruimte en die vind ik buiten op level 2.  Fenomenaal uitzicht op alle zakengebouwen en het Atrium. Wat een gigantische stad die ik nog verder door mag ploegen. Ik geniet van het moment, met dank aan de sigaret ontmoet ik een dj met een radioshow op KayaFM  en ja hoor daar is de klik met Nicky. Ik word volgende week in de studio in Rosebank uitgenodigd om een live show bij te wonen samen met een klein select publiek. Ik vier feest in mijn hart en zoek snel Rosie op en Paul van Kessel. Die spelen het dak eraf en de aanstichter van het feit dat ik hier ben staat notabene ook op het podium, Jasper van Somsen.

Ik bel de chauffeur en meld me over een kwartier op de afgesproken plek. Al babbelend  rijden we huiswaarts.  Op mijn huis staat “Courage”  en ik val acuut in een gelukzalige coma.

New Redruth, zondag 18 sept 2016.