Syl naar Parijs

De ochtend geurt heerlijk. De regendruppels voorbij, zingt de tram over de metalen lijnen in een streep naar centraal en de trein neemt bijna geluidloos het stokje over. Na een half uurtje glijden over glad metaal, is de leegte in de hal van Schiphol ook een verademing. De douane voorbij is de gate even zoek. Getver, D79 dat klinkt super ver weg. En dat blijkt de waarheid te zijn. Ik sjok mokkend over alle rubberen verplaatsbanden. Toeristen op slippers en in korte broek, ik gok Amerikanen, blijven stokstijf staan en ik maan ze met zachte stem naar de zijlijn. Driftig loop ik langs en haal nog net mijn vertraagde blauwe zwaan. Koffie heb ik nodig op dit vroege uur U en wel heel erg rap. De serveersters in blauw zijn attent en de mannelijke versies doen beleefd hun best. Waarom zitten hun streepjesblauwe gilets altijd op standje spanning? In mijn gedachten vliegen de knopen op me af.

Zo snel als het openbaar vervoer zich verplaatst in Amsterdam zo traag verplaatst Parijs. Contradictie en deze dag zet in op een onbegrijpelijk niveau en dat zonder koffie. Onmenselijk noem ik dat. De file is oneindig als pi en ik ben overgeleverd. Overgeleverd aan de grillen van de peripherique om 9.00 uur in de ochtend. Als de helse route touristique eindigt om half 12 ontplof ik zowat. Alle wijken in Parijs gezien hebbende beland ik 2 uur te laat op kantoor. De eerste die wat negatiefs zegt die doe ik wat.

 

De dagen lijken oneindig en ik beleef deze in een roes. Tot het bonken begint. De woorden op het projectorscherm dansen. Ik zie alles dubbel en al snel lezen we allemaal de teksten niet meer helder. Zware dreunen schudden het vergaderteam wakker. Wat nu weer? Ja hoor, muren moeten worden neergeslagen en dat gaat er niet zachtzinnig aan toe. Tot 2 keer krijgen de bouwvakkers een waarschuwing echter die zijn ze na 5 minuten werkstop al weer beu. We leggen ons er bij neer. Wat anders kunnen we doen? Wij ons werk en zij hun werk. Jammer dat het van te voren niet even is gecommuniceerd. De meeting vordert en de stemming is grauw en grimmig, rake klappen worden uitgedeeld en geïncasseerd en zelfs een kleine lach zit er bij mij niet in.

 

De avond valt en hoe. Het regent en de straten glimmen. Ik neem de dagen nog eens rustig door en nu verschijnt de lach. Dit keer gaat de taxirit voorspoedig. Ik spoed huiswaarts en mijn humeur klaart op. Veel moois staat er voor mij te doen. De druppels kletteren inmiddels op de vooruit. Achter breekt de zon door het wolkendek. Grauw en regenboog vermengen op mijn netvlies en ik weet; het zit wel goed. 

24 okt 2013.