Syl gaat brainen in Parijs

De documentaire van de onlangs overleden Jeroen Willems achtervolgt me en dat terwijl de zon schijnt in Parijs. De ochtend is prachtig koud echter het is wel het einde van de ochtend als ik land. Dat was niet de bedoeling. Vertraging is een negatief ding en nou net dat ene ding dat mij diep raakt. Waar ik eigenlijk niet tegen kan. Weer eens te laat op kantoor. Na een snel belletje en "ja ze beginnen vast met de brainstorm", duik ik in de meest slome taxi die op deze aardkloot bestaat.  Ach ik wilde zo graag op tijd zijn liefst wat eerder zijn zelfs. Goed voorbereiden voorkletsen, voornetwerken met alle mensen die ik nog niet ken. Brandmanagers, business development managers in het gebied Parijs, stylisten en afdeling communicatie maar dan een knettergekke en een out of the box denker. Ik heb in ieder geval meteen een klik deze dag die op zich niet zo rooskleurig begint, roet in mijn eten gooit maar toch ook een lichtpuntje op mijn netvlies achterlaat. Ik eet vervolgens gedwee mijn lunch bordje leeg tortellini pesto kaas met lekker veel doorsmeerolie.

En doorgesmeerd begin ik aan de middagstrijd. Het gevecht over de toekomst, de gekkigheid, de onmogelijkheid maar ook de onverwachtheid en de saaie haalbaarheid, de gekleurdheid, diepte geaardheid en oppervlakkigheid. Ik moet na 4 uur brainen schijnbaar even behoorlijk gek doen. Simpelheden van me  afschuddend rook ik wat. Goh, rust in mijn systeem. Ik denk even alleen diepe snel opeenvolgende gedachten.

Ik ben gedreven. Ik jaag mensen op en soms stimuleert dat. Slimme gedreven mensen jagen mij op wat mij stimuleert te denken op grotere hoogte.  Ik  ben een perfectionist puur sang. Dat raakt me soms diep in gezelschap. Niet iedereen heeft die eigenschap en lult maar wat. Ik ben druk en verliefd op mijn vak. Ik bewonder de vakidioten  die meegaan in mijn verander ideologie echter ik heb moeite met de grijze muizen in de zaal. Ik verbijt, verman en ben zo vreselijk stil dat  ik bijna uit elkaar spat. Ingehouden ideeën die in deze  setting veels te ver gaan.

Ik geef alles vanmiddag, mijn ziel en zaligheid gooi in in deze sessie. De Franse taal niet goed genoeg machtig blijf ik toch hardop mezelf. Ik spuit leeg en om  half 8 zit ik stil met rode konen in de hoek van een prachtig Italiaans familierestaurant. Fellini, of all places.  Voorzichtig neem ik een slok wijn maar deze stijgt meteen naar mijn  toch  al rode hoofd. Ik heb geen trek . Eet een haricot vert en zit leeg te zijn. Wat een eenzaamheidspijn. De wijn laat ik voor wat het is. Ik treur en ben ontzet. Mijn verbeelding is te groots voor de sessie van vanmiddag op een enkeling na. Die koester ik en zie ik als mijn schrale avondtroost. Daar zit ik dan, af en in de hoek met een ijskoud glas perrier. Mijn hart slaat nog net. Ik huil van binnen.  Ik ben leeg. Zo vreselijk leeg.  Zo vreselijk leeg.

 Colombes, 10-12-2013