Syl op de gevoelstoer

De piano wordt beroerd en haar stem gaat op standje soundcheck. De keuken is schoon, de 320 hapjes zijn opgemaakt en ik? Ik drink een glas wijn op het balkon en laat de afgelopen dagen van me afglijden in een paar diepe zuchten. De gevoelens zijn geraakt, tere snaren beroerd en gelukkig was er de afleiding die inkopen van goed voedsel doen heet. De voorbereiding op zaterdag mise en place maar dan nog bij mij thuis en even een pas op mijn gevoelige plaats. Mijn hoofd zit vol dubbele gedachten en af en toe slaat de bliksemse boel op hol. Ik vermoed dat de herfststormen aan de haal gaan in mijn hoofd. Gevoelige momenten buitelen over elkaar en de rust is verre van zoek. Dan geef een kookweekend tegengas en kalmeert nu enigszins mijn gemoed.

De kamer stroomt vol lieve mensen. De gitaar klinkt prachtig, als een Portugees behang vol melancholie. De ruimte vult, er wordt gebrabbeld en de wijn klinkt op hoge poot. We proosten gaan zitten en laten ons verrassen door Mylou op piano, prachtig mooi van stem en later ook Ronald op een spannende gitaar. Ik geniet en ben heel stil van binnen. Dan schrik ik op bij het horen van de naam Bert Klunder. Ik was namelijk bewonderaar. Het lied dat volgt raakt me diep in mijn ziel. Mylou is weduwe van Bert en de tekst die volgt is voor mij onbeschrijflijk groots. 7 jaren zijn we verder in de tijd en kan het niet laten. Vele karaktermannen trekken als een lange stoet aan herinneringen door mijn hoofd. Dood voor ze 50 zijn of de vijftig net gehaald. Ik slik en laat niemand merken dat ik, die de toch al emotionele lading nauwelijks kan verdragen, bijna van mijn kruk afval.

Bram Vermeulen, Bert Klunder, Martin Bril, Jeroen Willems, lieve Doug (Ducky duck), Maarten van Roozendaal om er zo maar wat te noemen. Sterke mooie woest aantrekkelijke mannen in mijn ogen. Ik ben er ook bijna, bijna bij de 50 jaar op deze aardkloot. Het besef “Carpe Diem” schiet me eens te meer weer door mijn hoofd. Ik zucht diep na de voorstelling, dit prachtige zondagmiddag huiskamerconcert. Het doel is bereikt vandaag, de gevoelige snaar weer geraakt en dan moet ik helaas al snel weer weg. Thuis wacht mij meer visite uit Zwolle en ik ben verrukt, ja ik heb zin. Herinneringen ophalen van vroeger, delen van muziek en de ruim 20 jaar dat we elkaar niet echt meer hebben gezien. Voor ze komen google ik gauw nog even “Zeewind” van Brigitte Kaandorp en luister naar een teer stuk. Mijn hart gaat aan de haal en mijn gemoed schiet even vol.

De bel klinkt en tringelt met een enorme resonantie door mijn kop. We zoenen, drinken lachen en halen bijzondere herinneringen op. Thom pakt zijn gitaar en we luisteren mooie dingen. Dan gaat bij mij het licht langzaam uit. De koek voor mij  is meer dan op.

Mylou Frenken en Ronald Schmitz, 3 nov. 2013