Syl en het lijntje Amsterdam -Maastricht

De zon brand op mijn toet maar de Amsterdamse wind doet me rillen. Het vooruitzicht is goed en op een drafje loop ik naar de trein. Het is een fijn om de komende dagen in goed gezelschap te zijn, een Maastrichtkenner pur sang.  We ploffen opnieuw neer. Gillend zijn we weggerend uit de stiltecoupé, of liever; we zijn weggestuurd vanwege een goed gesprek. Hebben wij weer. Als snel krijgen we buren, Joep en zijn moeder. De blonde knul i- pad zich suf de hele trip. Af en toe maakt hij foto’s van ons en de man met grijs haar naast ons lacht continue om ons gesprek. Joep is in zijn element en wij gaan aan de wijn. De trein schudt af en toe en de rode koffer rijdt rustig op wieltjes voorbij. Joep en ik kijken elkaar aan en lachen ons suf. Bij de volgende wiebel staat de rode koffer weer op zijn plek. Dat vinden we allebei enorm grappig. De wijn is op en de rit voorbij. Maastricht is in zicht en we nemen afscheid van de hele coupé waar we inmiddels kennis mee hebben gemaakt.

Ik zwaai de deur open van het eerste beste café Tribunal, direct naast ons logeeradres. Zand op de grond en prachtig gevulde glazen zijn ons deel. De nootjes als side kick op de bar. We pellen ze in stilte en knagen wat, drinken wat en raken al snel in gesprek in de prachtige rooktuin. Wat een lieve mensen en ik versta ze ook nog. Op naar de Pieter en de teleurstelling is groot. Geen bekenden dat is niet zo leuk. Gauw naar jack en lobina in de wetenschap dat we terug gaan na twaalven om te dansen in de Pieter. Toute hip en chique Maastricht op leeftijd komt langs en Sjaak gaat plaatjesdraaien. De magen vullen we bij de indonees. De bediening is hip, de tent zit vol en wij stellen ons aan. We maken gekke bekken foto’s van elkaar. Dan tijd voor een klein tukkie thuis. Bekaf en het is pas negen uur. Ik klets op het terras met een russische kooivechter. Europees kampioen dus geen flauwekul. Het gesprek is goed en bijzonder. Mooie man overigens ook.

We rennen naar de Pieter het is al laat. Sjaak is al begonnen. De vloer staat vol met prachtig geklede mannen en we lachen naar elkaar als openingszin. Ik dans, rook, vermaak, drink een wijntje maar klets vooral. Mijn vooroordelen zijn meteen overboord. Iedereen doet moeite voor mij, ik versta ze en we lachen de nacht weg. De Limburgse, Amsterdamse barrière doorbroken gaan de remmen los.

Mijn hoofd bonkt, de hemel straalt en het toilet lijkt mijlenver. De wasbak wast, de tandeborstel borstelt en de make up vliegt op mijn toet. Klaar voor de strijd vandaag op deze veels te vroege ochtend. Eindelijk ontmoet ik Hans das fijn en ja een mooie charismatische man. We ontbijten op het europlein met geweldig brood en zalige koffie. Ik kijk uit op Beluga. Daar wil ik graag nog eens eten in speciale setting. Ik snuif de dag, giet de frisse lucht in mijn pijp in en rook nog snel een stinksigaret. Syl en shoppen, dat wordt een hard gelach, maar tot mijn verbazing is de stad prachtig. De gevels niet verpest met lawaaireclame, chique panden en de mensen meer dan beleeft. Ohhhh zo kan het dus ook. Ik geniet en loop me suf. Zoals gister eerst naar de bijenkorf voor het laatste hippe luchtje. We spuiten ons een ongeluk en stinken heerlijk een uur in de wind. Dan zien we Joep in de winkel. Ik zwaai en hij rent ons tegemoet. Zijn moeder meldt hem zoek.  

De middag ten einde moeten we met de shopspullen thuis zien te komen. De enige oplossing is langs cafe Tribunal. We worden warm onthaald en ik krijg zoenen van die knappe eigenaar. We pellen weer nootjes in stilte, time out,  bekaf en toch opgewekt voor de avond die komen gaat. B-kantjes vinyl in de Pieter.

De avond is bijzonder en alleen maar herkenning. Ik wordt begroet. “Hee hallo alles goed?” Eerst de Finse blonde jongeman die de coffeeshop met shit komt uitgestuiterd, de avond ervoor ontmoet in de Duke. Hans die ons leidt naar een prachtig optreden van zijn vriend Koen en dame met prachtstem. Dan de Indonesische restaurantmedewerker, wij hebben hem niet gezien tijdens het eten aldaar maar ach we doen een high five en ja hij is nog jong. Dan in de Pieter tot mijn schrik de grijze man uit de treincoupe. “Wat?” Dat kan toch niet? We omhelzen en lachen en dan nog meer mensen van gister. Ik ken verdorie de hele kroeg. We dansen als vanouds en weer een jarige job. Gister Sander en nu de lichtjesmevrouw. We klinken en daar komt een Amsterdamse vriend van mij met vrolijke blik. We maken de avond tot eind, heel bijzonder. Ik ben de gelukkige eigenaar van een nieuw lijntje Amsterdam – Maastricht.