Syl gaat bootje varen

De grijze lucht wordt wreed verstoord door scheurend helikoptergeluid . De bussen scheuren langs Smits koffiehuis naar hun honk. Toeristen bestuderen onhandig uitgeklapte plattegronden en ik? Ik wacht op de boot die me vermoedelijk niet meer op komt pikken.  Een witte zwaan zwemt statig voorbij en kijkt me langdurig aan. Na een half uurtje op de trappen bij de hop on canal bus ben ik et wachten zat en trek een moedig plan. De ooi op 100 meter achter me lonkt en ik ben snel verleidt zo blijkt. Was et toch 4 uur? Dan doe ik er nog max. 5 minuten bij. De politie bij de basiliek achter mij verdwijnt met stille trom. Goh wat zou daar aan de hand kunnen zijn? Daar kom ik vast niet achter. Ik ben niet zo van de kerk maar een hoop mensen die daar gaan zijn eigenlijk best tof. Die lusten ook een borrel en voeren schitterende gesprekken, werken daar en zijn ook nog een openlijk gay. Ze dringen je niks op. Niks mis mee. Het is 4.10 en ik vertrek.  In de ooi krijg ik meteen te horen dat de boot is vertrokken bij de kroeg hier om de hoek. De haven van Texel. Ik zucht maar weer eens diep en krijg een troostwijn aangeboden van Luuk . De lach is weer terug op mijn toet. Het boottochtje komt nog wel een keer en de mensen hier zijn gelukkig net zo vrolijk. Ik vergeet maar snel dat ik nu al 2 keer de boot heb gemist.  Ik strijk neer op het zinken dak en grote Eric verdwijnt weer in zijn maffe grijze kar.  Ik denk dat zijn hobby is de doorgang naar de dijk ten allen tijde grondig blokkeren. Zo ook vandaag tot bijna botsingen aan toe.

 
Daar komen de jongens van de boot terug en ik slik. Zij ook. Vele sorry’s  gaan over en weer. Maar alles komt altijd goed zegt mijn innerlijke ik. En goed kwam et zoveel is zeker. Ik mocht mee op de  nachtelijke vaart door de  verlichte grachten. God mijn oude buurtje aangedaan, dwars door de Jordaan over het open water langs de passagiersterminal  en bijna thuis na al dat prachtigs. Ik kick,  zie nog een statig schip smelt duik onder en denk, “Kom ik ooit weer boven en zo ja wanneer ? Jemig van mineur in euforie wat ligt dat dicht bij elkaar ik draai rondjes in deze schandalig grote boot. Is die van mijn vrienden? Ik twijfel voor geen meter en word net uitgenodigd voor het prinsengrachtconcert. Ja ik ga, daar is geen twijfel over mogelijk. Ik word vanavond thuisgebracht tot aan Pakhuis de Zwijger, in een van  de mooiste bootjes ooit.

De bekleding is zo blauw als mijn eerste eigenwijze Citroen GSA, die bestaan overigens niet meer, de roestbakken. Ik hou van vreemd en beetje recalcitrant.  Die bak vergeet ik niet gauw, blauw pastel leer met een beetje wit van binnen, het meest eigenwijze dashboard ooit. Vreemde klokjes als teller en draaiend als het rad van fortuin las ik de snelheid af. Ja gek  was dat ding en ik wil het er eigenlijk niet over hebben, maar het prachtdashboard belande abrupt in mijn schoot. Een ongeluk zo erg dat ik het bijna vergeten was in lijf mijn ziel en mijn  zijn.  Met 80 km kwam een collegaatje achter op me af en reed de bliksemse boel inclusief mij aan puin. Weg blauwe GSA. Het heeft niet lang zo mogen zijn. Ik in de kreukels, maar alles is weer geheeld. Dat was meer een kwestie van tijd.  De thuisrit per boot is zo een unieke ervaring, de nacht zo donker en mooi. Een afsluiting van de dag waar ik nog lang op mag teren.  Amsterdam in al zijn pracht.

21 augustus 2013.