Syl gaat op vakantie

De avond is zonder zuchtje wind een prachtige. Buiten tafelen, de geluiden van de tram, goede bubbels en een bijzonder zondagsmoment. De ganzen vliegen gakkend over het terras. De donzen wolkjes steken mooi wit af tegen de donkerblauwe hemel. We liggen in stilte de sterren te tellen. Concordia schiet me te binnen. " Waar zijn de sterren aan de hemel? Die ik daar vroeger heb zien staan." Het wachten is op die ene. Die ene die verschiet als een komeet en verdwijnt tot streep.  Dat gebeurt mij nou iets te vaak. De lucht geurt naar weinig tot niets. Daar komt de maan voorzichtig maar aanwezig boven de blokkendozen uit. Het gele schijnsel is een welkome aanvulling op de pikzwarte nachthemel. Dan komt onmiddellijk Deelder in me op.  De nachtburgemeester van Rotterdam. Zo rond m’n 16 de had ik zijn eerste gedichtenbundel al in mijn bezit. Fascinerend hoe gek en vreemd hij dicht en denkt. Vol speed en met een eigenzinnigheid die mij vreemd was. Maar niet voor lang. De opdreunende toon van zijn hersenspinsels maken me druk van binnen. Want ja druk was ie. En druk ben ik gaan denken. Praten deed ik nog niet. Daar moest ik  eerst 28 voor worden.

In het licht van het huidige tijdgewricht

Te leven in een tijd
Waar niets meer waarde
Heeft dan geld is als
Boksen in de hel zonder
Helpers en zonder bel

Je stoot je leeg en in-
Casseert zonder één se-
Conde rust want voor je
Het weet is het gebeurd
En zit je op je reet

De strijd is zwaar en
Zonder zin want uitein-
Delijk is er maar één
Die gaat strijken met
De winst en dat is Hein

Dus boks gerust maar
Vergeet nooit dat wie
Het ook is je altijd met
Je tegenstander in het-
Zelfde schuitje zit

---------------------------
Jules  Deelder  Uit: 'Transeuropa', 1995.

Mijn hersenspinsels zijn ook verder ontwikkeld tot aan knettergek toe. Zonder speed want dat heb ik niet nodig. Soms ben ik zo druk in mijn hoofd dat ie op standje ontploffen staat. Remedie? Gewoon de hele nacht sterren kijken op een bankje Verbazing over oneindigheid, werkelijkheid gekkigheid en realiteit. De realiteit is soms onverdraaglijk hard. Dat heet leven. De kunst is overleven. Het zwartgallige gelispel een plek te geven, liefst zo ver als mogelijk van je hart. Je zielenroerselen even goed door elkaar husselen om de volgende dag weer te beginnen aan een opgewekte frisse start.

18 Augustus 2013.

.