Syl naar Bastille area Paris

Ze zon straalt. De terrasjes in de wijk Bastille zitten propvol met locals. Geen toerist te bekennen. Na 2 dagen buffelen in Colombes, een buitenwijk van Parijs, is het ook weer eens fijn om in de grote stad te vertoeven. Het is nu 26 graden vrijdag half 8 en de avond zet fleurig in. Ik plof neer op de eerste de beste vrije stoel. Zo nu even helemaal niets de komende dagen. Na 2 wijntjes en de peukjes op de  grond te hebben gegooid vervolg ik mijn weg. Ik loop richting de live jazz. Bij Rue Biscornet plof ik neer op een heel druk terras. Het restaurant doet goede zaken en dat is voor mij de maatstaf. Bij café Opera speelt een fantastische band en de klanken van de scheurende sax raken gemakkelijk de overkant. Dat is fijn zo tijdens het eten van een mega salade. De terugweg naar huis gaat door de stapstraat. Rue de Lappe. Zo op het eerste oog niks voor mij, alhoewel? Ik strijk neer vlak bij huis, nog steeds lekker op straat. Eric vraagt of hij naast me mag zitten en aangezien alle stoelen bezet zijn,  ja dat vind ik dan prima. Een journalist die werkt voor de tv. Ik mag eindelijk half bakken frans brabbelen. Dat gaat me zowaar goed af. Na een goed gesprek loop ik de hoek om om ter verdwijnen op m’n zolderkamer. Even een korte slaap en morgen vroeg weer op.

De dag start fijn. De zon schijnt en ik kijk uit het raam op een muur. Na wat fruit ga ik snel de straat op voor koffie. Ik loop naar de overkant, recht op de Hema af, linksaf naar de Place d’Aligre. Wat een prachtige markt met heel veel zonnig fruit en schreeuwende mannen. Dan stuiter ik op het café  Viaduc om super lekkere koffie te drinken op het terras. De roze vlaggetjes wapperen vrolijk in de milde wind. Het doet me denken aan Amsterdam, tussen de bogen, vlak bij de Haarlemmerpoort. Echter deze bogen zijn van enorme afmetingen. Onder het viaduct de meest interessante design, workshopachtige dingen. Meubelateliers, kunstenaars, work-out plekken, pleisterplaatsen en nog meer cafés. Bovenop het viaduc een prachtig aangelegde tuin, wel 4 km lang en die ga ik lopen. Dit doet me weer denken aan New York, The High Line in het  meatpacking district. Daar waar vanaf de jaren dertig treinen met vracht reden is nu een fantastische tuin aangelegd. Zo ook op het viaduc vlakbij Bastille. De zon brandt hard en de tuin is prachtig.

Een flinke wandeling richting de Seine leidt naar het institut Arabique. Hele vreemde nieuwbouw met allemaal stalen rozetten die open en dicht gaan op gezette tijden. Ik wil graag naar het dak hoog boven de stad de boel eens rustig overzien. Ik moet door de scan, mijn tas op de lopende band. Jee,  het lijkt Schiphol wel, wat een zware bewaking. Het weerhield me bijna om naar binnen te gaan. Maar ala. Ik ben goedgemutst. Ik vraag hoe ik bovenkom aan de balie en vriendelijk wijst hij me de weg. De lift is van glas en gaat razendsnel. Mijn maag zit ergens waar ie niet hoort. Het hele raamwerk is een mechaniek echt te gek voor woorden. Het dakuitzicht is leuk maar de ramen wil ik van dichtbij bestuderen. Eerst razend rap de heren wc in  daar staat het rozet open. Potjandulleme wat een techniek. Gauw naar de dames het rozet is bijna gesloten. De wc is trouwens bizar. Alles van aluminium en spiegelachtigspul . Zelfs het plafond doet vrolijk mee. Dam moet ik weer omlaag en lopen is geen doen. Ik hou mijn maag stevig vast.

Na de finale damestennis op het scherm bij hotel de Ville vervolg ik mijn weg naar Le Bistro de Peintre bij mij op de hoek. De blaren op mijn voeten gelopen plof ik neer en eet zoals mij is beloofd fantastisch. De bediening is goed bezig, maakt me blij en komt vaak langs om even te vragen of alles oké is. Dat ben ik niet gewend. Ik voorzie de dame met joint naast me van vuur. Jeetje  een restaurant met  terras op straat en we gooien beide de peukjes weer op de grond. Ik kan hier niet aan wennen maar zo gaat dat hier. Dan tegen tienen waag ik me weer in Rue de Lappe. R&B achtig sfeertje en dan links van me knalt de jazz uit de speakers. Ik loop zonder na te denken naar binnen. De beste keuze ooit. Ik babbel druk op m’n beste Frans want Engels spreken ze hier niet. Ik krijg al snel veel mensen om me heen, vooral de uitsmijter doet geinteresseerd. We brabbelen allemaal maar wat. Totdat de Californische Kristy, Sophie uit Cannes en Anna uit Rusland ten tonele verschijnen. Ik heb net de rekening van 8 euro betaald. Een bespottelijk bedrag voor een hele avond wijn drinken, maar dat heb je tussen de locals. Het lijkt de kletskop wel. Ik ga nu op vloeiend Engels en we hebben het over wiet. In California geen enkel probleem. Je mag 500 gram bij je hebben. Ik lach maar denk dat ik het niet helemaal begrijp. Dat is een koffer vol dan? Ja geen probleem Kristy is fashion photographer, wil graag naar Amsterdam maar maakt zich zorgen. Hier mag je toch als toerist niets meer kopen? Ik lach nu weer en ontzenuw de zaak snel. Mooi is dat. Ze steekt een joint op. Het mag hier helemaal niet. We lachen naar de uitsmijter, hij knikt en kijkt de andere kant op.

 7 en 8 Juni 2013, Bastille Area

 Zie ook de foto's bij exra column info.