Het is weer zover.

De Zondag start met spierpijn. Zowel in mijn bovenbenen als in mijn kaak. Te hard rondjes op IJburg gerend en drie dagen veels te hard gelachen. Vandaag even time out. Het weer weet niet wat et wil vandaag. Ik wel en voor de zekerheid gaat de regenjas ook mee de dijk op. Het is half 2 en ik meld me in de Ooievaar. 1 wijntje kan nog net. Het is druk bij het monumentje in de gevel bij Hotel Prins Hendrik. Gek. het monumentje is er pas in 1999 gekomen. Amsterdam had geen trek om een junk te eren die ook nog vaak in het gevang zat en altijd last met justitie. Amsterdam op zijn smalst.  Ik kijk wat weg en rook wat weg en denk aan een warme dag die 12 mei 1988  schijnbaar was.

25 jaar geleden, stijf van de cocaïne en/of  heroïne zat Chet, in de ochtend van 13 mei in het geopende raam van kamer 210 wat af te koelen. Hij viel met de kling van het raam nog in de hand, dood op de grond. Hij poogde zichzelf te redden, denk ik dan. Hij woonde boven “De kroeg”, nu beter bekend als Molly Malone,  schuin tegenover mijn stamkroeg de kletskop. Hij kreeg de kamer gratis als hij af en toe maar kwam spelen. En dat deed Chet. Hij scoorde om te spelen en vise versa. In Amsterdam was het makkelijk scoren. De zeedijk stond er bekend om en was toen nog niet schoongeveegd. Dan schuifel ik weer naar binnen en kijk recht in het nieuwslezersgezicht van Joop van Zijl, vast ook een Jazz liefhebber. Wat een imposante man met die zware wenkbrauwen en zijn groots postuur. Ik kan me dat van bijna 20 jaar beeldbuis Joop niet zo goed herinneren.

Het is bijna 2 uur en ik schuif op naar de buren,  hotel Barbizon. Ik laat mijn kaartje zien en mag naar binnen. Voor de deur staan nog velen te wachten. Ik zoek een goed plekje in deze rare vergaderzaal met beamer. Een akoestiek van niks zoveel is al zeker. Ik ga zitten aan de kant van de bandopstelling. Ik ben de jongste in de zaal, das ook wel weer grappig. De band zet in met John Engels op drum. Wat een kwieke man en prachtige jazz roffels volgen. De man speelt werkelijk de overige bandleden met verve weg. Ik luister trompet en hoor de drummer op zijn best. Wat moet dat gaaf zijn geweest om jarenlang met Chet Baker te spelen. De film die strakjes wordt vertoont  met John die in Tokyo Chet begeleidt. Een van de beste concerten van Chet Baker ooit en dat 1 jaar voor zijn dood.  Zover komt het voor mij niet. Ik luister alleen naar de live muziek om vervolgens vervroegd te pauzeren in de Ooi. Joop en zijn vriend komen even later ook en we babbelen wat na. Ik vraag aan Joop hoe oud de kwieke drummer is.  1 jaar ouder dan Joop zelf. 78 jaar en vandaag viert hij zijn 60 jarig drummersjubileum. Tjonge en ik word even stil.

Ik ga niet meer terug. Genoeg stilgestaan bij deze creatieve improviserende geest. Nee ik ga op doorreis. Naar Concerto voert de weg. Zola drive speelt  om 4 uur en ik heb al 10 minuten gemist. Toch kom ik snel in het ritme. Stevig, met Bokke Rijpma op gitaar en de prachtige zuivere stem van Clara Bakker voert me een totaal andere dimensie in. Uit de oude jazztunes en bijna onmogelijk lange vloeiende trompetklanken in  de sensuele maar ook opzwepende muziek met hammond geluid op zijn tijd. De band is net begonnen in deze setting en dit is om vrolijk van te worden. Ik blijf nog even nahangen en krijg een Cd mee “The Restless ep” die ik inmiddels al grijs heb gedraaid. Mijn favoriet “Jaywalker”.  Mijn verjaardag kan niet meer stuk en de avond moet nog beginnen.

http://www.youtube.com/watch?v=GTFRBgRZ8Gw

12 mei 2013.