Syl en de buren op IJburg

De Zondag begint laat. Uitslapen geblazen na 4 enerverende dagen. Sommigen onder ons zijn wel 5 dagen jarig en ik maar vieren in verschillende settings. Ochtendontbijtje op de donderdag met aardbeien en champie. Dan hard werken om vervolgens weer een super diner te koken voor de jarige job en zijn lief. Lief is ze want de kaarsjes 19 jaar moeten ook nog uitgeblazen om vervolgens foto’s te kijken waar de marsepeinen laag mee is voorzien. Eetbare foto’s wie had dat gedacht. Best zonde ook nog. Dan breekt de vrijdag aan. Een gewone werkdag om aansluitend even lekker naar Mijkes jazzmiddag te gaan. Toch nog maar even de klets in dan, maar niet te lang hoor. Ik moet immers nog shoppen voor het Zaterdagmiddag familiebezoek. Weer taart eten en bubbels drinken. De buuf van IJburg is zowaar in the House en et wordt ook zomaar ineens weer supergezellig. Mooie mannen komen even aan en ik? Ik vergeet de tijd.

De Zaterdag start met enige moeite, dan verse sju en vervolgens veel koffie. Dat opent mijn ogen. Fijn en nu hop, naar de markt om de hoek. Vers gebrande nootjes, stukjes heerlijk geurend kokos, stevig worstje van wild, kaasjes, zoete tomaatjes, zalm, garnaaltjes en vers gebakken pompoenmaisbrood. Zo laat maar komen die visite. En ze kwamen. Ruim een uur te vroeg. Ik vul net de koelkast en daar staan ze al op de stoep. Ik zucht en neem nog wat teugen extra lucht.

De visite is weg. Het is stil ineens. Ik kijk treurig naar de eetravage. Vieze borden, gemolten stinkkaas als een zweetsok zo penetrant. Nootjes en gebroken glas op de grond. Rode wijn in het kleed en peuken naast de asbak. De slingers liggen inmiddels half op de grond en ik raak binnen 1 tel in mineur. Dan snel overleg. Ik koken? Echt niet. We gaan eropuit. Met zijn vieren naar Roest. Lekker ik laat de boel de boel en de lach komt weer terug. Ik ken de barjongen van Cafe Stevens op de Nieuwmarkt en meldt terloops dat mijn zoon jarig is. We krijgen het rondje van hem. Zo dat is fideel. Ik lach nog maar wat harder. We zitten onderuit in vliegtuigstoelen en op een bank  zoals mijn oma die had. Met verende veren. We wippen als kleine kinderen en lachen nu op zijn hardst. Eten doen we om de hoek bij Rosa en Rita, Het voormalige schaft- en waschlokaal van toendertijd V.O.C., NSM, Werkspoor en Stork. Rosa en Rita zijn de twee tankers die daar voor de Shell zijn gebouwd. Een prachtige foto hangt aan de muur, gevonden tijdens de verbouwing . Van schaars geklede dames. Het was ook even een fotostudio.

De zondag mag dan laat beginnen, ze kwam sneller op dreef dan gepland. De buuf wil al heel lang met mij praten. Advies inwinnen zogezegd. Ik kon steeds maar niet echter deze zondag mooi wel. Ik meld haar nog een tijdsverschuiving op het laatste moment. Klaar met de brunch wacht ik af. Waar zou het over gaan? Ze zijn net getrouwd dus relationele sfeer? Nee dat niet. Iets met verfadvies dat zal het wel zijn. De kleine IJburgertjes van 3 kloppen op de deur en ik doe open. Ik ga op ooghoogte en probeer wat zinnigs uit hun gesprek te halen. Mijn moeder komt ook. Ja en mijn moeder komt ook en nummertje 3 meld dat de buurman, die ik nu overigens recht in de ogen kijk,  ook komt. Alle kids en ik kijken naar hem en hij rent naar binnen. Ik snap er helemaal niet meer van.

De deur van de overkant gaat open en de buuf loopt voorop. Een hele stoet lieve buren erachteraan. Ballonen, eten, drank, er komt geen einde aan. Als een sliertje mieren staan ze in no time binnen om de keukentafel gegroepeerd. Ik krijg kippevel en denk duizend dingen. De verlossing komt al snel. Ik lees de kaart voor en krijg een rode toet van ontroering. Zomaar een spontaan feestje en hulp in de vorm van een intratuin creditcard voor mijn verdrietige dakterras. Nu gloei ik van opwinding. Dit alles voor mij? De tekst van de kaart zit nog in mijn hoofd. Deze spontane borrel wordt mogelijk gemaakt door de mij welbekende PZH buren, voor mijn bewezen borreldiensten die ik elk jaar aanbied aan behoeftige vrienden. De champagne knalt. We proosten op het goede leven. Ook in crisistijd. In al die 7 jaren dat ik hier woon, is dit het mooiste geschenk van mijn lieve buren. Ik smelt en zwelg in zaligheid.

14 April 2013, IJburg.