Pasen nadert.

Vandaag schijnt de zon. Hard ook. Bij vrienden aan de andere kant van de stad sneeuwt het mooie witte vlokjes. Dat wordt overigens niet meer gewaardeerd. Daar is de lucht grijsgrauw en hier op IJburg strak blauw. Mijn dakterras wordt ingewijd dit paasweekend. De zon helpt alvast  en schijnt een vrolijke blik op het verwoeste geheel. De oorlog is voorbij. Na 3 jaar steggelen met de BAM, advocaten, en de negatieve toon van een enkele buur ben ik opgelucht. De verrotte dakbedekking en de bloembak zijn gesloopt. Als een rotte kies die zweert, is de bloembak chirurgisch verwijderd en ik? Ik  zit met de gebakken peren. Een gat van 7,5 x 2 meter naar de straatkant. Zie het als een bom die gevallen is op het hart van Rotterdam. Wat krijg je ervoor terug? Vierkante lelijke nikserigheidgebouwen. Een straatplan zonder warm hart.  Daar zit ik dan in de zon op mijn kale koude balkon, in een dikke  trui en pink voorzichtig een traan weg.

Genoeg getreurd. Op naar Wijnhuis Zuid. De bubbels moeten morgen klinken in glazen op hoge poot.  Terloops koop ik nog 20 eieren, wat zalm en Hollandse garnalen. Zo kom ik de Pasen wel door. Het paasontbijt is geregeld, de live muziek even later op de dag ook. Na de shopactiviteit beland ik weer op mijn terrasstoel. De zon doet nog steeds zijn best, ik sluit de luiken om te  verdwijnen in het verleden, wel 23 + 7 jaar  terug.

De krentenboom in de voortuin in Zwolle staat in bloei. We rapen hazelnoten en drinken bier op het terras in onze tuin. We kletsen honderduit, politiek, mijn MTS de Cipab en zijn kunstacademie, ons bezoek aan New York maar vooral over het leven. De tuin is prachtig. Blauwe druiven vanaf het 30igerjaren balkon tot op de grond. De rododendrons en de tulpenboom geuren. De kleuren zweven op de wind en dat stemt vrolijk. We lachen en zijn verliefd, zo jong als we toen waren. Jeugdliefde van de bovenste plank. Niks rustig of kalm aan. Nee vol erin met je hele gevoel. Vechten en overleven gaan hand in hand met hevige golven van verliefdheidsgeluk. 23 jaar hebben we volgehouden, het laatste jaar tegen beter weten in. We zijn gecrashed eind 2005. Harder dan je ooit denken kan.

Daar zit ik dan op mijn terras op IJburg. Ik heb in de 7 jaar dat ik hier nu woon de struiken zien groeien, de bloemen in volle  bloei zien staan en de vruchten van de bomen geplukt. Een prachtige natuurlijke afscheiding aan de straatkant was verwezenlijkt. Mijn plantenbak en daarmee alles wat bloeit heb ik in de afgelopen 7 jaar tot grote hoogte zien stijgen. Ik kijk weemoedig om me heen en sluit snel weer mijn ogen. De bak en daarmee al het moois is gecrashed. Dat krijg ik nooit meer, in de korte tijd die me hier nog rest, opnieuw terug.